Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 1, Αρ. 4 (2002): Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2002

Η ανακουφιστική φροντίδα στα παιδιά σχετίζεται με τη φυσική, ψυχο- κοινωνική και πνευματική φροντίδα παιδιών με προχωρημένη νόσο. Σκοπός της είναι να εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής παρέχοντας ολιστική φροντίδα σε κάθε στάδιο της νόσου. Υπάρχει διεθνώς μια αυξημένη ανάγκη να ενσωματωθεί η ανακουφιστική φροντίδα στην νοσηλεία παιδιών με καρκίνο. Αυτό αποδεικνύεται και με την πρόσφατη δημοσίευση άρθρου από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) με τίτλο “Pain relief and palliative care for children with cancer” που στην ουσία υποστηρίζει τις αρχές αντιμετώπισης του πόνου και την παροχή ανακουφιστικής φροντίδας στη νοσηλεία όλων των καρκινοπαθών παιδιών ανεξαρτήτου γεωγραφικής τοποθεσίας. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες πολλά παιδιά με καρκίνο είχαν την εμπειρία σημαντικής ψυχικής και φυσικής καταπόνησης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα της ζωής τους. Οι προσπάθειες των γονιών τους να τα ανακουφίσουν, δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν στο ελάχιστο τις προσδοκίες τους.

Λέξεις κλειδιά: Ανακουφιστική φροντίδα, ποιότητα ζωής, παιδί

Η ναυτία και ο εμετός συγκαταλέγονται μεταξύ των mo συχνών και δυσάρεστων συμπτωμάτων του γαστρεντερικού σωλήνα που παρατηρούνται σε ασθενείς με καρκίνο τελικού σταδίου. Σύμφωνα με αναφορές στον επιπολασμό της ναυτίας και του εμέτου η ναυτία εκδηλώνεται στο 60% των ασθενών ενώ ο έμετος είναι λιγότερο συχνός και παρατηρείται στο 30% των ασθενών. Η ναυτία και ο έμετος επηρεάζουν αρνητικά την ήδη επιβαρυμένη από τη φύση της νόσου ποιότητα ζωής των ασθενών κατά το τελικό στάδιο του καρκίνου, επιφέρουν άγχος και ανησυχία ενώ δύναται να οδηγήσουν στην εκδήλωση περαιτέρω επιπλοκών, διαταραχή της υδατοηλεκτρολυτικής ισορροπίας και της θρεπτικής κατάστασης των ασθενών, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Πρόκειται για συμπτώματα τα οποία, όπως θα περιγράφει στην παρούσα ανασκόπηση, χρήζουν άμεσης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης ούτως ώστε να αποκατασταθεί η φυσική και η ψυχοκοινωνική ευεξία και κατ' επέκταση να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των ασθενών.

Λέξεις κλειδιά: Παρηγορητική φροντίδα, ναυτία, έμετος, αντιεμετικά, διαχείριοη

Η διασχιστική αμνησία ανήκει στην κλινική οντότητα των διασχιστικών διαταραχών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την απώλεια της ενιαίας αντίληψης του εαυτού και από την διαφοροποιημένη και ξεχωριστή συμπεριφορά ενός μέρους του εαυτού. £ιδικότερα η διασχιστική, ή σύμφωνα με παλαιότερη ταξινόμηση ψυχογενής αμνησία, χαρακτηρίζεται από ξαφνική ανικανότητα στην ανάκληση των πληροφοριών, χωρίς την ύπαρξη κάποιου νευρολογικού αίτιου και συνήθως μετά από ένα έντονα στρεσσογόνο γεγονός. Η διαταραχή αυτή αποτελεί ξεχωριστή ψυχιατρική νόσο αν και συμπτώματα ψυχογενούς αμνησίας μπορεί να παρατηρηθούν και σε άλλες ψυχιατρικές νόσους, γι' αυτό και στην παρούσα εργασία αναφέρονται τα διαγνωστικά κριτήρια καθώς και θέματα διαφοροδιάγνωσης. Αιτιολογικά η νόσος προσεγγίζεται στην εργασία με διάφορες υποθέσεις ξεχωριστού θεωρητικού υπόβαθρου, ενώ υπάρχει και εκτενής αναφορά στα διαγνωστικά εργαλεία, όπως ειδικά δομημένες κλινικές συνεντεύξεις και ειδικές κλίμακες διασχιστικών εμπειριών που Βοηθούν ιδιαίτερα στην εκτίμηση της νόσου. Προτείνονται κλινικές, θεραπευτικές προσεγγίσεις διαφόρων τύπων η φαρμακευτική, η υποστηρικτική, καθώς και η ψυχοδυναμικού χαρακτήρα με τη χρήση της ύπνωσης. Η σοβαρή έκπτωση της λειτουργικότητας των ασθενών αυτών στον προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό τομέα κάνει ιδιαίτερα σημαντική την περαιτέρω γνώση και διερεύνηση της ασθένειας, κάτι για το οποίο στοχεύει η παρούσα μελέτη.

Λέξεις κλειδιά: Διασχιστικές διαταραχές, υστερικές νευρώσεις διασχισηκού τύπου, διασχιστική αμνησία, διασχιστική φυγή, διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας, αποπροσωποποίηση

Το σύστημα υγείας αποτελεί Βασικό συστατικό της κοινωνικής πολιτικής και οποιαδήποτε μεταβολή στην ίδια τη φύση αλλά και το ρόλο αυτής επηρεάζει και τα επιμέρους συστατικά της άρα και την υγεία. Μια πρόταση για το £ΣΥ είναι ολοκληρωμένη μόνο στο Βαθμό που εντάσσεται σ' ένα γενικότερο πλαίσιο κοινωνικής πολιτικής. Στη χώρα μας η πορεία της ανάπτυξης και οργάνωσης του υγειονομικού τομέα είναι παράλληλη με την πορεία του ίδιου του £λληνικού κράτους. Μια σειρά νομοθετικών μέτρων από το 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα, διαμόρφωσαν ένα υγειονομικό σύστημα που παρά τα σημαντικά βήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα οργάνωσης και διαχείρισης, αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας. Σήμερα, το £ΣΥ χρειάζεται ριζικές θεσμικές αλλαγές αφού μετά την ποσοτική ανάπτυξη των τελευταίων ετών οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν προς την κατεύθυνση Βελτίωσης της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και της εν γένει αποδοτικότητας. Η αποκέντρωση, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η περίθαλψη, η χρηματοδότηση και η κοινωνική δικαιοσύνη στη δομή του £ΣΥ, είναι οι κύριοι τομείς που χρήζουν ριζικών θεσμικών αλλαγών. Κάθε υγειονομικό σύστημα είναι ένα «ανοιχτό σύστημα» που συνεχώς μεταβάλλεται και προσαρμόζεται στις κοινωνικές αλλαγές και στις εξελίξεις της τεχνολογίας χωρίς ποτέ να ολοκληρώνεται. Πάντα όμως θα υπάρχουν περιθώρια βελτιωτικών αλλαγών και μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων, αρκεί τα μέτρα να είναι σαφή, ρεαλιστικά, μη δογματικά ώστε ο διάλογος να είναι συγκεκριμένος, ειλικρινής και αποτελεσματικός.

Λέξεις κλειδιά: Κοινωνική πολιτική, υγειονομικό σύστημα, νομοθετικά μέτρα, προβλήματα, αλλαγές

Σκοπός Οι κατακλίσεις αποτελούν πρόβλημα για ένα μεγάλο αριθμό ασθενών με χρόνια νοσήματα και περιορισμό της κινητικότητας που ακόμη και σήμερα αποτελεί κύριο μέλημα για τους επαγγελματίες υγείας. Έρευνες έχουν δείξει ότι από ενήλικες νοσηλευόμενους ασθενείς ποσοστό 6,2-9,4% έχει τουλάχιστον μία κατάκλιση κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, ενώ η επίπτωση των κατακλίσεων στους ηλικιωμένους είναι αρκετά μεγαλύτερη. Σκοπός της έρευνας ήταν να καταγραφεί η συχνότητα εμφάνισης κατακλίσεων, τα χαρακτηριστικά του πληθυσμού που εμφανίζουν κατακλίσεις σε σχέση με αιτιολογικούς παράγοντες και η αποτελεσματικό- τητα της εφαρμογής του πρωτοκόλλου. Υλικό-Μέθοδος Το δείγμα της έρευνας αφορούσε όλους τους ασθενείς με κατακλίσεις στο διάστημα από Ιανουάριο του 1999 έως και Μάιο του 2000. Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν τα έντυπα καταγραφής κατακλίσεων τα οποία συμπληρώνονταν από την Επιτροπή κατακλίσεων. Οι ασθενείς αξιολογήθηκαν για τον κίνδυνο δημιουργίας κατακλίσεων με την κλίμακα Norton κατά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο και παρουσίασαν μία ή και περισσότερες κατακλίσεις κατά τη νοσηλεία τους. Παρουσιάζεται η συσχέτι- ση της δημιουργίας των κατακλίσεων με αιτιολογικούς και επιβαρυντικούς παράγοντες, τη διάγνωση και την πορεία-έκβαση μετά την εφαρμογή των θεραπευτικών μέσων. Αποτελέσματα Καταγράφησαν 406 κατακλίσεις επί δείγματος 240 ασθενών. Ποσοστό 35,8% παρουσίαζαν κατακλίσεις κατά την είσοδό τους στο Νοσοκομείο. Το μεγαλύτερο ποσοστό κατακλίσεων εμφανίστηκε σε ασθενείς ηλικίας 60-80 ετών. Σημαντικά ήταν επίσης τα αποτελέσματα όσον αφορά στην κατανομή των κατακλίσεων ανά κλινική, εντόπιση και σταδιοποίηση καθώς και ο ρόλος που παίζει στην εμφάνιση των κατακλίσεων η ύπαρξη παραγόντων κινδύνου. Συμπεράσματα Τα περισσότερα αποτελέσματα συμφωνούν με αντίστοιχες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ σε ασθενείς με κατακλίσεις. Τα αποτελέσματα της έρευνας βοηθούν στο να εστιασθεί η προσοχή μας σε συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών και στο να ενταθούν τα προληπτικά μέτρα με σκοπό τη μείωση της συχνότητας των κατακλίσεων. Κρίνεται αναγκαίο για κάθε νοσοκομείο να έχει μια στρατηγική αντιμετώπισης των κατακλίσεων και ως μέρος αυτής της στρατηγικής απαιτείται κατάλληλος τρόπος καταγραφής για την εξασφάλιση καλύτερης παρακολούθησης και παροχής ποιοτικής φροντίδας στους ασθενείς.

Λέξεις κλειδιά: Κατακλίσεις, κλίμακες αξιολόγησης κινδύνου, αιτιολογι- κοί παράγοντες κατακλίσεων, σταδιο- ποίηση κατακλίσεων

Το κακοήθες μελάνωμα μεθίσταται σε όλα τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος, με ιδιαίτερη προτίμηση στο γαστρεντερικό σωλήνα. Έχει αναφερθεί ότι η πιο συχνή εντόπιση μεταστάσεων του γαστρεντερικού είναι το λεπτό έντερο και ακολουθεί ο στόμαχος. Ομως το πρωτοπαθές μελάνωμα στομάχου είναι εξαιρετικά σπάνιο και στη διεθνή Βιβλιογραφία έχουν αναφερθεί πολύ λίγα περιστατικά. Παρουσιάζουμε τη σπάνια περίπτωση γυναίκας ασθενούς, ηλικίας 50 ετών, στην οποία διαγνώσθηκε κακοήθες μελάνωμα στομάχου. Η διάγνωση έγινε ενδοσκοπικά με τη λήψη πολλαπλών Βιοψιών. Περαιτέρω κλινικοεργα- στηριακός έλεγχος δεν εντόπισε πιθανή πρωτοπαθή εστία του μελανώματος. Αναφέρονται και συζητιόνται η κλινική πορεία και η αντιμετώπιση της ασθενούς.

Λέξεις κλειδιά: Κατακλίσεις, κλίμακες αξιολόγησης κινδύνου, αιτιολογικοί παράγοντες κατακλίσεων, σταδιοποίηση κατακλίσεων