Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 10, Αρ. 3 (2011): Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2011

Η σωματική τιμωρία αποτελεί τη πιο συνήθη μέθοδος πειθαρχίας, και πολλές φορές θεωρείται ως ένα απαραίτητο εργαλείο γονικής συμπεριφοράς, παγκοσμίως. Σκοπός της παρούσης εργασίας ήταν η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με την επιβολή σωματικής τιμωρίας ως μέσο πειθαρχίας των παιδιών. Υλικό και μέθοδος : Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ανασκοπικών και ερευνητικών μελετών, κυρίως της τελευταίας πενταετίας στην ηλεκτρονική βάση «pubmed» που αναφέρονταν στην επιβολή σωματικής τιμωρίας ως μέσο πειθαρχίας των παιδιών. Αποτελέσματα : Παρότι, έχει διεθνώς αναγνωρισθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι τα παιδιά έχουν το δικαίωμα της προστασίας από κάθε μορφή βίας, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής τιμωρίας σε κάθε χώρο, όπως στο σχολείο, στο σπίτι, εντούτοις η σωματική τιμωρία εξακολουθεί να αποτελεί ένα αποδεκτό τρόπο επιβολής πειθαρχίας, κυρίως στο σπίτι. Είναι ευρέως αποδεκτό, ότι η σωματική τιμωρία δεν μπορεί να ορισθεί με σαφήνεια καθώς παρατηρούνται διαφορές όσον αφορά στις συνήθειες και στις απόψεις των πληθυσμών προς τη διαπαιδαγώγηση στις διάφορες χώρες. Το μοναδικό πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι η άμεση συμμόρφωση του παιδιού. Ωστόσο, η σωματική τιμωρία δεν προάγει την επικοινωνία στους κόλπους της οικογένειας αλλά αντιθέτως ενισχύει την υιοθέτηση παρόμοιας συμπεριφοράς των παιδιών. Συμπεράσματα: Η αποθάρρυνση της επιβολής σωματικής τιμωρίας στα παιδιά απαιτεί δράση σε διαφορετικούς τομείς, όπως εκτενείς αλλαγές στη νομοθεσία των χωρών και εισαγωγή νέων μέτρων που αφορούν στην σωστή καθοδήγηση των οικογενειών και όσων εργάζονται με παιδιά. Επίσης, απαιτεί ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των πληθυσμών ως προς τα δικαιώματα των παιδιών, παγκοσμίως.

Λέξεις κλειδιά: Σωματική τιμωρία, πειθαρχία, σωματική κακοποίηση, απόψεις γονέων

Η ανάπτυξη των συστημάτων παρακολούθησης και μέτρησης του νοσηλευτικού φόρτου εργασίας είναι συνεχής αλλά και αναγκαία όχι μόνο για την τεκμηρίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, αλλά και για την αύξηση της επαγγελματικής ικανοποίησης των νοσηλευτών την ελάττωση του στρες και της επαγγελματικής εξουθένωσης. ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν να παρουσιάσει το σύνθετο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν οι νοσηλευτές στο σύγχρονο περιβάλλον της εντατικής θεραπείας, μέσα από την ανάδειξη των συσχετίσεων του νοσηλευτικού φόρτου εργασίας με τη βαρύτητα και την έκβαση των ασθενών στη ΜΕΘ. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Έγινε ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας μέσω διεθνώς αναγνωρισμένων μηχανών αναζήτησης (pubmed, scopus , Mdconsult) με στόχο την ανάδειξη επιστημονικά τεκμηριωμένων απόψεων. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας ανέδειξε τις προσπάθειες που γίνονται σε διεθνές επίπεδο για την ανάπτυξη μεθόδων αξιολόγησης της ποιότητας της παρεχόμενης νοσηλευτικής φροντίδας, που θα είναι κοινά αποδεκτές τόσο από τη νοσηλευτική όσο και από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι σύγχρονες θεωρίες προσεγγίζουν τη νοσηλευτική εργασία λαμβάνοντας υπόψη όλα τα επίπεδα που προσδιορίζουν ένα σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας, δηλαδή τόσο θέματα δομής οργάνωσης και διοίκησης μιας υπηρεσίας όσο και θέματα που αφορούν την κλινική βαρύτητα των νοσηλευόμενων ασθενών και τις ανάγκες που απορρέουν από αυτήν.

Λέξεις κλειδιά: Νοσηλευτικό φορτίο, Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ποιότητα νοσηλευτικής φροντίδας

Η τεχνική των Δελφών (ΤτΔ) έχει χρησιμοποιηθεί ως μια καινοτόμος μέθοδος για την αλληλεπίδραση μιας ομάδας ειδικών με σκοπό την ανάπτυξη νέας γνώσης και επιτυχούς πρόβλεψης. Στο πρώτο μέρος παρουσιάστηκαν η επιστημολογική αξία και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της μεθόδου και των βασικών τροποποιήσεων της. Αν και η τεχνική χρησιμοποιείται ευρέως, η επιστημονική αξία της εξακολουθεί να αμφισβητείται καθώς δομικά χαρακτηριστικά της δεν έχουν καθορισθεί απόλυτα. Σχετικά ερωτήματα αφορούν στην επιλογή των ειδικών, το μέγεθος του δείγματος, τον αριθμό των γύρων και τον επιθυμητό βαθμό ανωνυμίας και συναίνεσης. Σε αυτό το άρθρο γίνεται κριτική ανάλυση της εφαρμογής, των περιορισμών, της πρακτική αξίας και του επιστημονικό κύρος της ΤτΔ. Τα επόμενα δύο άρθρα επεξηγούν τον τρόπο ανάλυσης των αποτελεσμάτων καθώς και την χρήση και χρησιμότητα της μεθόδου στην νοσηλευτική έρευνα, εκπαίδευση και κλινική πράξη.

Λέξεις κλειδιά: Τεχνική των Δελφών, νοσηλευτική έρευνα, ερευνητική μεθοδολογία

Ο επιπολασμός των μυοσκελετικών παθήσεων (Μ.Σ.Π.) στους οδοντιάτρους εκτιμάται ότι είναι υψηλός, παρ΄ όλες τις εργονομικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει στον τομέα αυτό. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν α) η εκτίμηση των Μ.Σ.Π. της Σπονδυλικής Στήλης (Σ.Σ.) των οδοντιάτρων και β) η αξιολόγηση των παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με την άσκηση της οδοντιατρικής. Υλικό και Μέθοδος: Το δείγμα (n= 16 οδοντίατροι) χωρίστηκε σε 2 ομάδες με κριτήριο την ύπαρξη Μ.Σ.Π. της Σ.Σ. Και στις δύο (2) ομάδες πραγματοποιήθηκε πολύ-επίπεδη εργονομική ανάλυση όπου αξιολογήθηκαν ατομικοί, φυσικοί και εργασιακοί παράγοντες κινδύνου κατά τη διάρκεια εννέα (9) οδοντιατρικών πράξεων. Για την ανάλυση χρησιμοποιήθηκαν άμεσες μέθοδοι (βιντεοσκόπηση, παρατήρηση, τροποποιημένη μέθοδος ανάλυσης στάσης OWAS), έμμεση μέθοδος (ερωτηματολόγιο) και ποσοτικές μέθοδοι εργονομικής ανάλυσης (ηλεκτρονική μέθοδος μέτρησης σταθεροποιών μυών). Αποτελέσματα: Οι συχνότερες Μ.Σ.Π. της Σ.Σ. των οδοντιάτρων εντοπίζονται στην οσφύ (66,7%) και στον αυχένα (8,3%). Όπως προέκυψε από την ανάλυση OWAS, όπου αναλύθηκαν συνολικά 2348 στάσεις εργασίας, βρέθηκε στατιστικά σημαντική σχέση μεταξύ Μ.Σ.Π. των οδοντιάτρων και παραγόντων που αφορούν τόσο τους εργαζόμενους (αδυναμία των σταθεροποιών μυών της Σ.Σ., άβολες στάσεις εργασίας, κόπωση) (p< 0,05) όσο και την ίδια τη φύση της εργασίας (είδος οδοντιατρικών πράξεων, θέση ασθενών, εργαλείων και οδοντιάτρων, συγκεκριμένες περιοχές του στόματος, ωράριο εργασίας, έλλειψη διαλλειμάτων κ.α.) (p< 0,05) αντίστοιχα. Συμπεράσματα: Η οσφυαλγία και η αυχεναλγία αποτελούν τις συχνότερες Μ.Σ.Π. της Σ.Σ. των οδοντιάτρων. Σχετίζονται με ατομικούς και άλλους εργασιακούς παράγοντες που θα μπορούσαν να προληφθούν με κατάλληλες εργονομικές παρεμβάσεις.

Λέξεις κλειδιά: Οδοντίατροι, μυοσκελετικές παθήσεις, παράγοντες κινδύνου, OWAS ανάλυση στάσης σώματος, εργονομική αξιολόγηση

Οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν την πρωταρχική αιτία ανικανότητας και νοσηρότητας σε πολλές αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να συγκριθεί η θεραπευτική αντιμετώπιση των Οξέων Στεφανιαίων Συνδρόμων σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους, το 1998 και το 2008. Υλικό και Μέθοδος: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν ασθενείς με Οξύ Στεφανιαίο Σύνδρομο που νοσηλεύτηκαν σε Καρδιολογική μονάδα δημόσιου νοσοκομείου. Η συλλογή των στοιχείων έγινε με την χρήση ενός ειδικά διαμορφωμένου πρωτοκόλλου μελέτης για της ανάγκες της έρευνας. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS 17 και οι μέθοδοι ανάλυσης ήταν t-test, X2 test και Relative Risk. Αποτελέσματα : Από τον πληθυσμό που μελετήθηκε κατά το έτος 1998, το 27.5% ήταν γυναίκες και το 72.5% άνδρες μέσου όρου ηλικίας 63.60 έτη, ενώ κατά το έτος 2008, το 13.7% ήταν γυναίκες και το 86.3% ήταν άνδρες μέσου όρου ηλικίας είναι 62.8 έτη. Οι ασθενείς που είχαν ως τελική διάγνωση STEMI το 2008 ήταν περισσότεροι με στατιστικά σημαντική διαφορά, σε σύγκριση με το έτος 1998, p=<0.005. To ποσοστό των ασθενών που αντιμετωπίστηκε επεμβατικά με τη μέθοδο της αγγειοπλαστικής το 2008, υπερέχει έναντι του 1998, με στατιστικά σημαντική p=<0.005. Το έτος 1998, άτομα ηλικίας <55 ετών είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να ακολουθήσουν θρομβολυτική αγωγή ενώ το έτος 2008, αυτή η πιθανότητα για ασθενείς < 55 ετών ήταν ίδια με αυτή των ασθενών > 55 ετών. Το ποσοστό των ασθενών που υποβλήθηκαν σε αγγειοπλαστική κατά το έτος 2008 ήταν υψηλότερο με στατιστικά σημαντική διαφορά συγκριτικά με το έτος 1998, p=<0.005. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των περιστατικών που αντιμετωπίστηκαν επεμβατικά στη Μονάδα το έτος 2008, ήταν τριπλάσιος σε σύγκριση με το έτος 1998. Ως προς την ηλικία βρέθηκε, ότι το έτος 1998 και το έτος 2008 οι ασθενείς ηλικίας μέχρι 55 ετών ήταν πιθανότερο να αντιμετωπιστούν επεμβατικά συγκριτικά με τους ασθενείς ηλικίας άνω των 55 ετών. Το ποσοστό των θανάτων ήταν στατιστικά σημαντικά υψηλότερο κατά το έτος 1998, συγκριτικά με το αντίστοιχο ποσοστό για το έτος 2008, p=0.001. Συμπεράσματα: Από τα ευρήματα της παρούσης μελέτης διεξάγεται το συμπέρασμα ότι η θεραπεία του εμφράγματος έχει εξελιχθεί, κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Λέξεις κλειδιά: Οξύ στεφανιαίο σύνδρομο, θεραπεία, διάγνωση

Τις τελευταίες δεκαετίες, το επαγγελματικό άγχος του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού αποτέλεσε θέμα πολλών μελετών. Το στρες μπορεί να είναι σημαντικό σε παιδιατρικές μονάδες και μονάδες νεογνών (PICU, NICU), αφού οι σχέσεις μεταξύ ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και συγγενών μπορεί να δημιουργήσουν δυσφορία και καταθλιπτικές αντιδράσεις στους επαγγελματίες. ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της συγκεκριμένης μελέτης ήταν να διερευνηθεί η ύπαρξη ή μη επαγγελματικού στρες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) Παίδων και Νεογνών (ΜΕΝ) ενός παιδιατρικού νοσοκομείου της Αθήνας και η συσχέτιση αυτού με δημογραφικούς και άλλους κοινωνικούς παράγοντες. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο της Αθήνας , όπου διανεμήθηκαν 64 ερωτηματολόγια σε ιατρούς, νοσηλευτές και βοηθούς νοσηλευτών και επεστράφησαν απαντημένα 48 (ποσοστό απαντητικότητας, rr=75%). Το ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το Maslach Burnout Inventory (MBI, Maslach & Jackson 1984) και η στατιστική ανάλυση που πραγματοποιήθηκε περιλάμβανε μη παραμετρικές στατιστικές δοκιμασίες με τη χρήση του στατιστικού πακέτου SPSS. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η επαγγελματική εξουθένωση κυμάνθηκε γενικά σε μέτρια επίπεδα όπως φαίνεται από τις μέσες τιμές των 3 διαστάσεων του MBI. Συγκεκριμένα η μέση τιμή για τη συναισθηματική εξάντληση ήταν 22,02, για τα προσωπικά επιτεύγματα 32,44 και για την αποπροσωποποίηση 9,02. Βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις με τις τρεις διαστάσεις του MBI και το φύλο (p=0,034), την ηλικία (p=0,001), το επίπεδο εκπαίδευσης (p=0,045), το τμήμα εργασίας (p=0,004), τη θέση εργασίας (p=0,015) και την προϋπηρεσία στο επάγγελμα (p=0,025), στο νοσοκομείο (p=0,008) και στο τμήμα εργασίας (p=0,018). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Καθώς η επαγγελματική εξουθένωση του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού που εργάζεται σε ΜΕΘ Παίδων και ΜΕΝ βρέθηκε να είναι σε μέτρια έως υψηλά επίπεδα οι διοικήσεις των νοσοκομείων θα πρέπει να τη λάβουν υπόψη τους συμβάλλοντας στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων στα συγκεκριμένα τμήματα.

Λέξεις κλειδιά: Επαγγελματική εξουθένωση, ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ΜΕΘ παίδων, ΜΕΘ νεογνών

Οι απόψεις των νοσηλευτών ως προς θεμελιώδεις παραμέτρους κατά την παροχή της φροντίδας για την υγεία προσδιορίζουν την επαγγελματική τους ταυτότητα και, συνεπώς, η μελέτη τους μπορεί να δώσει χρήσιμα συμπεράσματα για τη διαμόρφωση του επαγγελματικού τους ρόλου και για τη βελτίωση της εκπαίδευσής τους. Σκοπός: Η διερεύνηση των απόψεων φοιτητών Νοσηλευτικής, σχετικά με τις έννοιες «αρρώστια», «ασφάλεια στη φροντίδα για την υγεία», «ποιότητα στις υπηρεσίες υγείας», στο πλαίσιο συνεργατικών δραστηριοτήτων μέσα στην τάξη. Μεθοδολογία: Δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 36 προπτυχιακοί φοιτητές του Τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στο πλαίσιο του μαθήματος Εισαγωγή στη Νοσηλευτική. Οι απαντήσεις των φοιτητών αναλύθηκαν και ποσοτικοποιήθηκαν με τη μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου. Από τις απαντήσεις των φοιτητών, που αποτέλεσαν και την ενότητα ανάλυση, κωδικοποιήθηκαν τα δεδομένα, μέσα από τη διαδικασία της «αφαίρεσης». Δηλαδή, ακολουθήθηκε η διαδικασία εκείνη κατά την οποία εξήχθησαν οι πληροφορίες με βάση το νόημα του περιεχομένου τους και, μετέπειτα, κατηγοριοποιήθηκαν και ταξινομήθηκαν σε ευρύτερες υποκατηγορίες. Στη συνέχεια, προκειμένου να ποσοτικοποιηθούν τα δεδομένα, οι υποκατηγορίες ομαδοποιήθηκαν σε ευρύτερες κατηγορίες-θέματα, οι οποίες ενοποιούν τα επιμέρους νοήματα. Αποτελέσματα: Οι 36 φοιτητές που συμπλήρωσαν στο ερωτηματολόγιο απάντησαν στο σύνολό τους ότι η έννοια της αρρώστιας αφορά τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική κατάσταση του ατόμου. Οι φοιτητές κλήθηκαν να απαντήσουν τι σημαίνει για τους ίδιους η έννοια της «ασφάλειας στη φροντίδα για την υγεία». Μετά από την ανάλυση των κειμένων των φοιτητών με τη μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου προέκυψαν 78 αναφορές. Οι φοιτητές απάντησαν στην ερώτηση «τι σημαίνει ασφάλεια στη φροντίδα για την υγεία» ότι η ασφάλεια αφορά τόσο τους επαγγελματίες που παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας για την υγεία όσο και τους ασθενείς και λοιπούς χρήστες των υπηρεσιών υγείας. Στη δεύτερη κατηγορία ταξινομήθηκαν οι απαντήσεις των φοιτητών που αφορούσαν στον τρόπο με τον οποίο, κατά τη γνώμη τους, διασφαλίζεται η ασφάλεια στην παροχή φροντίδας για την υγεία, δηλαδή στο ποιες είναι οι αναγκαίες συνθήκες που τεκμηριώνουν την ασφάλεια στη φροντίδα. Στην τρίτη κατηγορία ταξινομήθηκαν οι απαντήσεις των ερωτηθέντων που αφορούσαν στο ποιο είναι το αποτέλεσμα της φροντίδας που τεκμαίρει την ασφάλεια, δηλαδή ποιο είναι το τεκμήριο που αποδεικνύει ότι υπάρχει ασφάλεια στην παροχή φροντίδας για την υγεία. Οι φοιτητές κλήθηκαν να απαντήσουν τι σημαίνει η έννοια «ποιότητα στις υπηρεσίες υγείας». Σύμφωνα με τη μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου αναλύθηκαν οι απαντήσεις σε τέσσερις κατηγορίες-θέματα με 72 αναφορές. Συμπεράσματα: Οι απαντήσεις των εκπαιδευόμενων και, συνεπώς, μελλοντικών επαγγελματιών νοσηλευτών υποδεικνύουν το βαθμό ευαισθητοποίησής τους σε ό,τι αφορά τις υπό μελέτη παραμέτρους. Η συνισταμένη των απόψεών τους αποκαλύπτει το πώς αντιλαμβάνονται τον επαγγελματικό ρόλο και την εκπαίδευσή τους, τη στάση που υιοθετούν σε πραγματικές συνθήκες κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, το βαθμό της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχουν αλλά και το πώς διεκδικούν την ποιότητα αυτή.

Λέξεις κλειδιά: Υγεία, φροντίδα, εκπαίδευση, αρρώστια, ασφάλεια, ποιότητα

ΣΚΟΠΟΣ: Στην παρούσα ερευνητική εργασία γίνεται διερεύνηση της χρησιμότητας των υπερηχογραφημάτων στη σύγχρονη διαγνωστική και θεραπευτική πρακτική. ΥΛΙΚΟ - ΜΕΘΟΔΟΣ: Πρόκειται για Αναδρομική–Συγκριτική έρευνα. Χρησιμοποιήθηκε η Περιγραφική στατιστική για την καταγραφή–επεξεργασία και ανάλυση των σχετικών με τα υπερηχογραφήματα στοιχείων, που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο εξάμηνο του 2009 σε κεντρικό Νοσοκομείο της Αθήνας. Χρησιμοποιήθηκε επίσης το πρόγραμμα Excel Windows κατά τη στατιστική επεξεργασία και την ανάλυση των συλλεχθέντων ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Από τις 1-7-2009 έως και 31-12-2009 υποβλήθηκαν σε υπερηχογραφικό έλεγχο 1773 ασθενείς, από τους οποίους 1090(61,48%) ήταν κάτω άκρων, νεφρικών αρτηριών καθώς και κοιλιακής αορτής. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα υπερηχογραφήματα χρησιμοποιούνται ευρύτατα στη σύγχρονη Θεραπευτική λόγω του χαμηλού τους κόστους, της σαφήνειας αποτελεσμάτων τους και κυρίως γιατί δεν υπάρχει απόδειξη βλαπτικών βιολογικών επιδράσεων από τη χρήση τους.

Λέξεις κλειδιά: Υπερηχογραφήματα, νόσος, νοσηλευτική, διάγνωση, θεραπεία

Σκοπός: H διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα, στη διάρκεια παραμονής βαριά πασχόντων ασθενών στο ΤΕΠ και της εξέλιξης της κατάστασης υγείας τους. Υλικό και Μέθοδος: Συμπεριλήφθηκαν όλοι οι ασθενείς που προσήλθαν και διασωληνώθηκαν στο ΤΕΠ δύο γενικών νοσοκομείων της Αθήνας, κατά τη διάρκεια 12 μηνών. Οι ασθενείς που επέζησαν περισσότερο από 24 ώρες χωρίστηκαν σε 2 ομάδες: χρόνος παραμονής στο ΤΕΠ <6 ώρες (ομάδα Α) και χρόνος παραμονής στο ΤΕΠ ≥ 6 ώρες (ομάδα Β). Στο ΤΕΠ διασωληνώθηκαν 196 βαριά ασθενείς με μέση ηλικία 59.6 ± 20.9 έτη και APACHE II 24.6 ± 12.7. Αποτελέσματα: Ομάδα Α = 76 ασθενείς (μέσος χρόνος παραμονής στο ΤΕΠ, LOS, θνησιμότητα): 28 ασθενείς έγιναν δεκτοί στην καρδιολογική ΜΕΘ (30.7 ± 20.4, 7.7 ± 9.3, 42.9%). 32 στη ΜΕΘ (231.25 ± 103.1, 11.9 ± 7.8, 37.5%) και 16 στην αναζωογόνηση (191.3 ± 33.5, 7.8 ± 5.7, 0%). Ομάδα Β = 120 ασθενείς: 28 ασθενείς εισήχθησαν σε ΜΕΘ (559.28 ± 101.6, 15.6 ± 10.3, 58.7%) και 92 παρέμειναν στην αναζωογόνηση (3094.4 ± 3273.4, 19.1 ± 14.5, 78.3% ). Η LOS στο νοσοκομείο ήταν 19.2 ± 20.4 ημέρες για την ομάδα Α έναντι 41.5 ± 62.7 ημέρες για την ομάδα Β (p <0.001). και η θνητότητα 26.8% έναντι 45.7% αντίστοιχα (p <0.001). Η καθυστερημένη εισαγωγή, υψηλότερα Apache ΙΙ, ηλικία> 61 ετών, το θηλυκό φύλο και η απευθείας εισαγωγή σε ΜΕΘ συσχετίστηκαν με χαμηλότερη επιβίωση νοσοκομείο (OR: 0.815, 95% OR: 0.612 - 0.976). Συμπεράσματα: Ο χρόνος παραμονής στο ΤΕΠ των βαριά πασχόντων είναι πολύ σημαντικός, διότι έχει άμεση σχέση με τη νοσοκομειακή LOS και τη θνητότητα.

Λέξεις κλειδιά: ΜΕΘ, ΤΕΠ, χρόνος παραμονής, διάρκεια νοσηλείας, θνητότητα