Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 12, Αρ. 2 (2013): Απρίλιος - Ιούνιος 2013

Η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Η ανάπτυξή της αποτελεί συνδυασμό ανθρώπινων λαθών και ανακαλύψεων. Σκοπός: Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια ανασκόπηση των πιο σημαντικών σταθμών στην ιστορία της αναζωογόνησης, από τις πρώτες προσπάθειες μέχρι και τις μέρες μας. Μέθοδος: Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ανασκοπικών μελετών στις βάσεις δεδομένων PubMed, Medline, Scopus με χρήση λέξεων κλειδιών όπως καρδιοαναπνευστική ανακοπή, καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, ιστορία, ιστορική αναδρομή, εξέλιξη και συνδυασμό αυτών. Συμπληρωματική βιβλιογραφία αναζητήθηκε από την Βιβλιοθήκη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτελέσματα: Οι πρώτες ιστορικές αναφορές στην καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση χρονολογούνται από την εποχή της Αρχαίας Αιγύπτου (3100 π.Χ.). Αν και ο αερισμός στόμα με στόμα ήταν γνωστός από την αρχαιότητα η αποτελεσματικότητά του στην αναζωογόνηση αποδείχθηκε μόλις το 1958. Η ευκολία και η αποτελεσματικότητα των θωρακικών συμπιέσεων αποδείχτηκαν το 1960. Ο απινιδισμός αν και ξεκίνησε το 1775, εφαρμόστηκε με επιτυχία σε θύμα ανακοπής μόλις τη δεκαετία του 1950. Συμπεράσματα: Η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στις μέρες μας αποτελεί ταχέως εξελισσόμενο πεδίο της ιατρικής επιστήμης. Σύμφωνα με τα τρέχοντα δεδομένα, οι υψηλής ποιότητας θωρακικές συμπιέσεις, ο έγκαιρος απινιδισμός επί ενδείξεων και η διόρθωση των αναστρέψιμων αιτίων ανακοπής, αποδεδειγμένα βελτιώνουν την μακροπρόθεσμη επιβίωση με ακέραιη νευρολογική λειτουργία των θυμάτων καρδιακής ανακοπής.

Λέξεις κλειδιά: Καρδιά, καρδιακή ανακοπή, καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, ιστορία, εγκέφαλος, εγκεφαλική αναζωογόνηση

H ραβδομυόλυση οφείλεται στην βλάβη των μυών με αποτέλεσμα την απελευθέρωση στην συστηματική κυκλοφορία μυοσφαιρίνης. Η οξεία νεφρική ανεπάρκεια επέρχεται από τη νεφροτοξικότητα της μυοσφαιρίνης. Η χρήση ηρωίνης, είναι μία από τις αιτίες πρόκλησης της ραβδομυόλυσης και της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας βιβλιογραφικής ανασκόπησης ήταν η ανάδειξη της σπουδαιότητας της έγκαιρης αναγνώρισης και αντιμετώπισης από τον νοσηλευτή της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας από ραβδομυόλυση μετά από χρήση ηρωίνης. Μεθοδολογία: Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στηρίχτηκε στην βιβλιογραφική αναζήτηση ανασκοπικών και ερευνητικών μελετών, οι οποίες διενεργήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα 2000-2012 και αντλήθηκαν από τις διεθνείς βάσεις δεδομένων Medline, Pubmed, Cinahl και την ελληνική βάση δεδομένων Iatrotek σχετικά με την οξεία νεφρική ανεπάρκεια από ραβδομυόλυση μετά από χρήση ηρωίνης. Οι λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν: οξεία νεφρική ανεπάρκεια, ραβδομυόλυση, χρήση ηρωίνης, διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες, νοσηλευτική αντιμετώπιση. Αποτελέσματα: Η κλινική εικόνα του ασθενή εμφανίζεται με μυϊκό πόνο, μυϊκή αδυναμία και καστανέρυθρα ούρα. Οι υψηλές τιμές της CPK και της μυοσφαιρίνης θέτουν την διάγνωση. Οι τοξικολογικές εξετάσεις επιβεβαιώνουν τη χρήση ηρωίνης. Για τη θεραπεία απαιτείται η χορήγηση ναλοξόνης, η ταχεία ενυδάτωση του ασθενή, η αλκαλοποίηση των ούρων, η καλή διούρηση, η ρύθμιση των ηλεκτρολυτικών διαταραχών και η αιμοκάθαρση όταν χρειαστεί. Συμπεράσματα: Η έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας από ραβδομυόλυση μετά από χρήση ηρωίνης είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ασθενή. Κρίνεται αναγκαία η εκπαίδευση των νοσηλευτών σε ειδικά θέματα όπως η οξεία νεφρική ανεπάρκεια από ραβδομυόλυση μετά από χρήση ηρωίνης καθώς και η δημιουργία πρωτοκόλλων για την αντιμετώπιση και θεραπεία της.

Λέξεις κλειδιά: Οξεία νεφρική ανεπάρκεια, ραβδομυόλυση, χρήση ηρωίνης, διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες, νοσηλευτική αντιμετώπιση

Τα βιώματα που συχνά έχουν τα παιδιά, ζώντας σε ένα κόσμο με σαρωτικές αλλαγές και απρόβλεπτα ακραία γεγονότα είναι ιδιαίτερα αγχογόνα και αρκετές φορές τραυματικά, ώστε να ακυρώνουν κάθε μηχανισμό προσαρμογής τους. Τραυματικές εμπειρίες για ένα παιδί μπορεί να είναι η έκθεση σε φυσικές καταστροφές, σε συνθήκες όπως ο πόλεμος και η τρομοκρατία, σε καταστάσεις θυματοποίησης (φυσική ή σεξουαλική κακοποίηση), σε ατυχήματα με συνέπεια σοβαρό τραυματισμό και αναπηρία ή με απώλεια αγαπημένου προσώπου, σε απειλητικές ασθένειες και επώδυνες νοσηλείες, καθώς και σε καταστάσεις ενδοοικογενειακής και εξωοικογενειακής βίας. Ο σκοπός της παρούσας βιβλιογραφικής ανασκόπησης ήταν να διερευνήσει μέσα από την κριτική μελέτη της βιβλιογραφίας τη νοσηλευτική φροντίδα των παιδιών μετά από τραυματικό γεγονός. Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε βιβλιογραφική αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων Medline, Cinahl, BNI, PsycINFO και Scopus με λέξεις κλειδιά σχετικές με το θέμα της ανασκόπησης. Αποτελέσματα: Από την ανασκόπηση διαπιστώθηκε ότι οι δημοσιευμένες πηγές που αναφέρονται στη νοσηλευτική προσέγγιση παιδιών μετά από τραυματικό γεγονός είναι πολύ περιορισμένες και δεν παρέχουν σαφή προγράμματα νοσηλευτικής φροντίδας. Η νοσηλευτική φροντίδα παιδιού μετά από τραυματικό γεγονός περιλαμβάνει την πρόληψη του τραύματος, την ανίχνευση της πρώιμης συμπτωματολογίας, την προστασία του από αυτοκαταστροφική και αυτοκτονική συμπεριφορά, την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στον εαυτό του και στους άλλους, την ενίσχυση της αυτοέκφρασης, την κάλυψη των συναισθηματικών του αναγκών, τη συμβουλευτική της οικογένειας, την επανασύνδεσή του με τους συνομηλίκους του και τις δραστηριότητές του, καθώς και την εξασφάλιση συνεχιζόμενης παρακολούθησης της θεραπευτικής του πορείας. Συμπεράσματα: Τα τραυματικά βιώματα επηρεάζουν άμεσα ένα παιδί σε φυσικό, διανοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, έχοντας επιπτώσεις στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του και στην ποιότητα της παιδικής και της ενήλικης ζωής του. Ο νοσηλευτής χρειάζεται να γνωρίζει θεραπευτικές τεχνικές για να φροντίσει παιδιά μετά από βίωση τραυματικού γεγονότος στην κοινότητα, αλλά και σε κλινικό περιβάλλον. Είναι επίσης αναγκαίο να διαμορφωθούν προγράμματα νοσηλευτικής φροντίδας που να βασίζονται σε ενδείξεις από συστηματικές ανασκοπήσεις.

Λέξεις κλειδιά: Τραυματικό γεγονός, τραύμα, παιδί, νοσηλευτική φροντίδα, διαταραχή μετατραυματικού στρες

Η Μεσογειακή αναιμία αποτελεί κληρονομική διαταραχή του αίματος που χαρακτηρίζεται από ανωμαλίες στη σύνθεση των βήτα αλυσίδων της αιμοσφαιρίνης καταλήγοντας σε ποικίλα προβλήματα υγείας. Η χρονιότητα και η φύση της νόσου επιβάλλουν σημαντικούς περιορισμούς στη ζωή των ατόμων με αποτέλεσμα αυτά να βιώνουν συχνά άγχος και κατάθλιψη. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας όσον αφορά στους παράγοντες που σχετίζονται με τις ψυχικές διαταραχές (άγχος και κατάθλιψη) που βιώνουν οι ασθενείς με μεσογειακή αναιμία. Υλικό και μέθοδος: Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ανασκοπικών και ερευνητικών μελετών στην ηλεκτρονική βάση «pubmed» που αναφέρονταν στους παράγοντες που σχετίζονται με τις ψυχικές διαταραχές που βιώνουν οι ασθενείς με μεσογειακή αναιμία. Για την αναζήτηση στην ηλεκτρονική βάση χρησιμοποιήθηκαν οι εξής λέξεις-κλειδιά: "άγχος", "κατάθλιψη", "μεσογειακή αναιμία" ενώ η αναζήτηση κάλυψε τη χρονική περίοδο 1996-2011. Αποτελέσματα : Παρότι, οι εξελίξεις στη θεραπεία και στην πρόγνωση της μεσογειακής αναιμίας έχουν αλλάξει θεαματικά τη θεραπευτική προσέγγιση των ασθενών, εντούτοις οι ψυχολογικές πτυχές της νόσου έχουν λάβει ελάχιστη προσοχή καθώς ο αριθμός των σχετικών μελετών είναι γενικά περιορισμένος. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, οι ασθενείς με μεσογειακή αναιμία βιώνουν συχνά ψυχικές διαταραχές (άγχος και κατάθλιψη) που οφείλονται σε διάφορα αίτια, εκ των οποίων τα κυριότερα είναι η χρονιότητα της νόσου, οι επιπλοκές της θεραπείας, τα οικονομικά, κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα, η έλλειψη οικογενειακής και κοινωνικής στήριξης, η αλλαγή της εικόνας σώματος και η μείωση του βαθμού αυτοεκτίμησης. Τα συμπτώματα του άγχους και της κατάθλιψης είναι δυνατόν να επηρεάσουν αρνητικά την έκβαση της νόσου συμπεριλαμβανομένων του χαμηλού βαθμού συμμόρφωσης προς τη θεραπεία, της αυξημένης νοσηρότητας και της φτωχής ποιότητας ζωής. Συμπεράσματα: Ο έλεγχος για συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης ανά τακτά χρονικά διαστήματα και η αναγνώριση των ατόμων υψηλού κινδύνου πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της θεραπευτικής προσέγγισης. Η έγκαιρη διάγνωση συνεπάγεται την έγκαιρη θεραπεία και παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για το σχεδιασμό παρεμβατικών προγραμμάτων με απώτερο στόχο τη πρόληψη, τη βελτίωση και την αποκατάσταση της συναισθηματικής και φυσικής υγείας των ασθενών με μεσογειακή αναιμία.

Λέξεις κλειδιά: Μεσογειακή αναιμία, άγχος, κατάθλιψη

Οι εφαρμογές των ακτινοβολιών χ, γ, και β στην Ιατρική δίνουν λύση σε καθημερινά διαγνωστικά και θεραπευτικά προβλήματα, όμως εκθέτουν τους λειτουργούς υγείας στον κίνδυνο της ακτινοβόλησης και των συνεπειών της. Σκοπός : Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η ανασκόπηση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας σχετικά με τον κίνδυνο ακτινοβόλησης και τις οδηγίες ακτινοπροστασίας που πρέπει να ακολουθούν ιατροί, τεχνολόγοι και νοσηλευτές κατά την επαφή τους με ασθενείς που υποβάλλονται ή υποβλήθηκαν σε εξετάσεις με ιοντίζουσα ακτινοβολία. Υλικό και μέθοδος: Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ανασκοπικών και ερευνητικών μελετών κατά το χρονικό διάστημα 2000-2012, στην ηλεκτρονική βάση PubMed που αναφέρονταν στην ακτινοπροστασία και τον κίνδυνο ακτινοβόλησης λειτουργών υγείας, με τη χρήση λέξεων κλειδιών: ακτινοπροστασία, ακτινοβόληση, εργαζόμενοι υπηρεσιών υγείας, ιοντίζουσες ακτινοβολίες. Αποτελέσματα: Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, επαγγελματικοί χώροι, όπως Ακτινολογικά εργαστήρια, Τμήματα Πυρηνικής Ιατρικής, Επεμβατικά και Ακτινοθεραπευτικά Τμήματα οφείλουν να φέρουν ειδικές θωρακίσεις χώρων και μηχανημάτων για την αποφυγή της άσκοπης ακτινοβόλησης του προσωπικού και των επισκεπτών, αλλά και ειδικές σημάνσεις για επισήμανση των ελεγχόμενων περιοχών. Κάθε εργαζόμενος (ιατρός, τεχνολόγος, νοσηλευτής) σε χώρο με ιοντίζουσες ακτινοβολίες θα πρέπει να ακολουθεί τους προβλεπόμενους κανόνες ακτινοπροστασίας. Ο εργαζόμενος οφείλει εκτός από το να διατηρεί τη μέγιστη δυνατή απόσταση από την πηγή ακτινοβόλησης και να μειώνει τον χρόνο παραμονής κοντά στην πηγή ακτινοβόλησης, να φορά το ατομικό του δοσίμετρο και να χρησιμοποιεί όλα τα παρεχόμενα μέσα όπως, ακτινολογική ποδιά, συσκευές θωράκισης φιαλιδίων, λαβίδες, μολύβδινα γυαλιά, πετάσματα κλπ. Συμπεράσματα: Λειτουργοί υγείας που νοσηλεύουν ή φροντίζουν ασθενείς που ακτινοβολήθηκαν θα πρέπει να ενημερώνονται από τον αρμόδιο ακτινοφυσικό για τα μέτρα ακτινοπροστασίας τους. Σε περίπτωση υπέρβασης του ετήσιου ανώτατου ορίου δόσης ακτινοβόλησης των εργαζομένων σε χώρους με ιοντίζουσα ακτινοβολία, σύμφωνα με την Νομοθεσία προβλέπεται άδεια ακτινοπροστασίας.

Λέξεις κλειδιά: Ιοντίζουσα ακτινοβολία, ακτινοπροστασία, ιατροί, νοσηλευτές

Η νοσηλευτική είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, το οποίο στερείται κοινωνικής αναγνώρισης, με αποτέλεσμα να μην επιλέγεται από τους νέους και συχνά να εγκαταλείπεται από τους ήδη εργαζόμενους. Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση των αντιλήψεων που διαμορφώνονται για το επάγγελμα από τους ίδιους τους νοσηλευτές, τους άλλους επαγγελματίες υγείας και τους φοιτητές και ο προσδιορισμός των παραγόντων που επηρεάζουν τη στάση τους. Υλικό-Μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 949 φοιτητές ιατρονοσηλευτικών σχολών, καθώς και εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας. Η συλλογή των δεδομένων έγινε με δομημένα ερωτηματολόγια, η σύνθεση των οποίων βασίστηκε στη νοσηλευτική βιβλιογραφία. Η στατιστική επεξεργασία έγινε με τη βοήθεια του στατιστικού υπολογιστικού πακέτου SPSS 12. Αποτελέσματα: Το 89,2% του δείγματος πιστεύει ότι η άσκηση της νοσηλευτικής απαιτεί γνώσεις, δεξιότητες και κριτική σκέψη. Επίσης, το 82,4% υποστηρίζει ότι η ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας εξαρτάται από την ποιότητα εκπαίδευσης των νοσηλευτών που την παρέχουν και το 94,4% ότι καθήκον των νοσηλευτών είναι η δια βίου εκπαίδευση. Επιπλέον, το 82,6% των συμμετεχόντων θεωρούν ότι οι νοσηλευτές δεν χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη φροντίδα του ασθενή όσο περισσότερο εκπαιδεύονται. Παράγοντες, όπως η θρησκεία και η συχνότητα λήψης αναρρωτικών αδειών δεν επηρεάζουν καθόλου τη στάση ως προς το επάγγελμα, ενώ το shock πραγματικότητας, η έλλειψη προσωπικού και το βίωμα αρνητικής προκατάληψης επηρεάζουν αρνητικά τη στάση ως προς αυτό. Συμπεράσματα: Η αντιμετώπιση των παραγόντων που επηρεάζουν αρνητικά την εικόνα του επαγγέλματος και η πληρέστερη και συνεχόμενη εκπαίδευση των νοσηλευτών θα βοηθήσουν στην ευρεία αποδοχή του νοσηλευτικού επαγγέλματος από το κοινωνικό σύνολο.

Λέξεις κλειδιά: Αντιλήψεις, στάση, νοσηλευτικό επάγγελμα, φοιτητές Νοσηλευτικής, κοινωνική αναγνώριση

Η άποψη του νοσηλευτικού προσωπικού και των ασθενών για την παρεχόμενη νοσηλευτική φροντίδα και η ικανοποίηση των ασθενών από αυτή, αποτελούν σημαντικά κριτήρια για την αξιολόγηση της, ενώ παράλληλα συμβάλλουν και στη βελτίωσή της. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση και η σύγκριση των απόψεων των ασθενών και του νοσηλευτικού προσωπικού για την ποιότητα της παρεχόμενης νοσηλευτικής φροντίδας σε χειρουργικά τμήματα δημόσιων νοσοκομείων της Κρήτης. Υλικό και μέθοδος: Η παρούσα μελέτη αποτελεί περιγραφική μελέτη με τη χρήση συσχετίσεων. Συμμετείχαν 270 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε χειρουργικές κλινικές δημόσιων νοσοκομείων της Κρήτης και 140 νοσηλευτές και βοηθοί νοσηλευτών που εργάζονταν στις αντίστοιχες κλινικές. Η δειγματοληπτική μέθοδος που ακολουθήθηκε ήταν μη τυχαία σκόπιμη δειγματοληψία. Η συλλογή των δεδομένων έγινε με ανώνυμο ερωτηματολόγιο αυτοαναφοράς και για την επεξεργασία των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS 17. Αποτελέσματα: Οι απόψεις των ασθενών και του νοσηλευτικού προσωπικού που πήραν μέρος στην έρευνα συνέκλιναν, όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα των νοσοκομείων και την ικανοποίηση τους από το επίπεδο της νοσηλευτικής φροντίδας στα νοσοκομεία της Κρήτης. Από τους 270 ασθενείς που συμμετείχαν στην έρευνα το 95,3% δηλώνουν ικανοποιημένοι από την επιδεξιότητα νοσηλείας. Το 97,7% και το 98,1% των ασθενών δηλώνουν ικανοποιημένοι από την ευγένεια του προσωπικού και την συνέχεια του νοσηλευτικού έργου αντίστοιχα. Οι ασθενείς ανέφεραν σημαντικό έλλειμμα 67,7% στην εκπαίδευση κατά την νοσηλεία τους και 70,1% στην ενημέρωση των συγγενών τους. Από τους 140 νοσηλευτές και βοηθούς νοσηλευτών της έρευνας δήλωσαν ικανοποιημένοι από την συνέχεια του νοσηλευτικού έργου το 98,5% και το 94,9% από την ευγένεια του προσωπικού. Οι χαμηλότερες βαθμολογίες δόθηκαν 66,7% στην κάλυψη των προσωπικών αναγκών των ασθενών και 85,3% στην ενημέρωση των συγγενών τους. Επίσης, δήλωσαν δυσαρεστημένοι από την ποσότητα και ποιότητα του φαγητού 64,6% και 73,6% αντίστοιχα. Συμπέρασμα: Η παρεχόμενη νοσηλευτική φροντίδα κρίνεται ικανοποιητική από τους ασθενείς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Υπάρχει ανάγκη βελτίωσης των υπηρεσιών που αφορούν στην πληροφόρηση και την εκπαίδευση ασθενών και οικογένειας.

Λέξεις κλειδιά: Νοσηλευτική φροντίδα, αξιολόγηση ποιότητας, πληροφόρηση, ικανοποίηση ασθενών

Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) αποτελεί αυτόνομο τμήμα αμέσου ετοιμότητας του νοσοκομείου. Το οξύ κοιλιακό άλγος είναι η πιο συχνή αιτία για την οποία οι ασθενείς αναζητούν ιατρική βοήθεια και προσφεύγουν στο ΤΕΠ. Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της διαχείρισης του οξέως κοιλιακού άλγους στο ΤΕΠ επαρχιακού νοσοκομείου. Υλικό και Μέθοδος: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 933 ασθενείς ηλικίας >14 ετών, που επισκέφθηκαν το ΤΕΠ Γενικού Νοσοκομείου της επαρχίας με βασικό σύμπτωμα το κοιλιακό άλγος σε διάστημα ενός έτους (Ιανουάριος 2010 έως και Ιανουάριος 2011). Σε όλους τους ασθενείς κατεγράφησαν τα δημογραφικά στοιχεία, τα ευρήματα της κλινικής εξέτασης, τα αποτελέσματα των εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων, η αγωγή καθώς και η έκβαση. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS ver.13. Αποτελέσματα: Το 44,2 % (n= 413) του πληθυσμού της μελέτης ήταν άνδρες με μέση ηλικία τα 42,3± 21,6 έτη. Δεν ανευρέθηκαν διαφορές ως προς την κλινική εικόνα, τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων και την χορηγούμενη φαρμακευτική αγωγή σε σχέση με το φύλο και την ηλικία (p<0,05). Οι ηλικιωμένοι ασθενείς υποβάλλονταν σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό σε υπερηχογραφικό έλεγχο και αξονική τομογραφία κοιλίας και είχαν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά εισαγωγής στο νοσοκομείο (p<0,05), σε σχέση με τους νεότερους. Οι εισαχθέντες ήταν συχνότερα άνδρες, ηλικιωμένοι, με εμπύρετο, ταχυκαρδία, σημεία περιτοναϊσμού και λευκοκυττάρωση, (p<0,05). Συμπεράσματα: Η διερεύνιση του οξέως κοιλιακού άλγους στο ΤΕΠ αποτελεί σημαντική διαδικασία για την έκβαση των ασθενών. Η λήψη και αξιολόγηση εργαστηριακών και παρακλινικών εξετάσεων αποτελούν τη βάση για την ορθή διάγνωση, την ορθή αντιμετώπιση των περιστατικών και την καλή έκβαση των ασθενών.

Λέξεις κλειδιά: Οξεία κοιλία, τμήμα επειγόντων περιστατικών, άλγος, επείγουσα χειρουργική