Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 14, Αρ. 3 (2015): Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2015

Η ελληνική κοινωνία οφείλει να διασφαλίσει το μέλλον των αυτιστικών παιδιών. Η διαφορετικότητα που υφίστανται στη σύγχρονη πλουραλιστική κοινωνία είναι ευκταίο όχι απλώς να γίνει αποδεκτή αλλά επιπλέον να είναι σεβαστή και να περιφρουρείται. Ο ρόλος του νοσηλευτή ως μέλους της υγειονομικής ομάδας είναι μείζονος σημασίας προκειμένου να υλοποιηθούν τα αιτήματα των αυτιστικών παιδιών και των οικογενειών τους, καθώς μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα ανάμεσα στα άτομα αυτά και στους αποδέκτες των αιτημάτων τους. Σημαντική είναι η ανάδειξη του ρόλου των επαγγελματιών υγείας στη διαμόρφωση των υπηρεσιών υγείας για τη βέλτιστη εξυπηρέτηση του αυτιστικού παιδιού και της οικογένειάς του, καθώς και οι υπηρεσίες υγείας που μπορούν να προσφέρουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την υποστήριξη της ευπαθούς ομάδας πληθυσμού των αυτιστικών παιδιών. Ο ρόλος των εμπλεκόμενων επαγγελματιών υγείας και του νοσηλευτή είναι ολιστικός, αφού υποστηρίζει το παιδί και την οικογένεια του σε επίπεδο σωματικό, ψυχολογικό και κοινωνικό

Λέξεις κλειδιά: Παιδί με αυτισμό, αναπτυξιακές διαταραχές, νοσηλευτικές παρεμβάσεις, οικογένεια

Η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού (ΜΤΝ) αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του Εθνικού Συστήματος Υγείας και αποσκοπεί στην παροχή φροντίδας υψηλού επιπέδου στους ασθενείς με νεφρική νόσο. Η οργάνωση της ΜΤΝ εξαρτάται τόσο από την αρχιτεκτονική του χώρου όσο και από το ανθρώπινο δυναμικό. Ο προϊστάμενος της ΜΤΝ και οι νοσηλευτές κατέχουν σημαντικό ρόλο. Η στελέχωση των ΜΤΝ απαιτεί εξειδικευμένο (στη νεφρολογία) ανθρώπινο δυναμικό, με επιστημονική κατάρτιση αλλά και γνώσεις που αφορούν την νέα τεχνολογία και το χειρισμό των μηχανημάτων αιμοκάθαρσης. Η επαρκής στελέχωση των ΜΤΝ συμβάλλει στην καλύτερη έκβαση των ασθενών καθώς υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να συμβεί κάποιο λάθος κατά την νοσηλευτική φροντίδα των ασθενών, εμφάνιση λιγότερων ανεπιθύμητων ενεργειών, αλλά και μετάδοσης μολυσματικών νόσων. Στόχος της οργάνωσης της ΜΤΝ είναι η διασφάλιση της παροχής υψηλής ποιότητας φροντίδας,η ασφάλεια του ασθενή και η ικανοποίηση του προσωπικού από την εργασία του

Λέξεις κλειδιά: Τεχνητός νεφρός, οργάνωση, στελέχωση

Διαπροσωπικές είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων που βρίσκονται σε ένα κοινωνικό σύνολο. Το πρόβλημα των διαπροσωπικών σχέσεων δεν είναι τόσο ο καθορισμός στόχων και η κατανομή οικονομικών πόρων, όσο η υλοποίηση των αποφάσεων. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί αν η επικοινωνία, οι διαπροσωπικές σχέσεις και τα κοινωνικοδημογραφικά χαρακτηριστικά επηρεάζουν τη συνεργασία των νοσηλευτών και την απόδοσή τους. Υλικό και Μέθοδος: Τον μελετώμενο πληθυσμό αποτέλεσαν 202 νοσηλευτές Πανεπιστημιακής και Τεχνολογικής εκπαίδευσης στους οποίους ζητήθηκε να συμπληρώσουν ειδικά τροποποιημένο ερωτηματολόγιο που βασίστηκε στη διεθνή βιβλιογραφία. Η έρευνα έλαβε χώρα σε δημόσια και ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα του λεκανοπεδίου Αττική ς. Η διάρκειά της ήταν από το Μάιο 2009 έως το Μάιο 2010. Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με τη χρήση του στατιστικού πακέτου SPSS ver.13. Αποτελέσματα: Tο 67% (n=136) του μελετώμενου πληθυσμού ήταν γυναίκες. Ως προς το ωράριο εργασίας, η πλειοψηφία ανέφερε πως ακολουθούσε το κυκλικό ωράριο, σε ποσοστό 74% (n=148). To επίπεδο επικοινωνίας των νοσηλευτών που εργάζονται σε σταθερό ωράριο είναι υψηλότερο σε σχέση με αυτό των νοσηλευτών που εργάζονται σε κυκλικό ωράριο (p=0,007). Επίσης, όσο πιο ικανοποιημένοι δηλώνουν οι νοσηλευτές από την εργασία τους τόσο πιο υψηλό φαίνεται να είναι το επίπεδο επικοινωνίας τους (p<0,001). Και τέλος, φαίνεται ότι το επίπεδο συνεργασίας των νοσηλευτών με τους συναδέλφους τους φαίνεται να είναι τόσο υψηλότερο όσο καλύτερη είναι η σχέση των νοσηλευτών μεταξύ τους (p<0,001). Συμπεράσματα: Οι υψηλές αποδοχές, οι ευκαιρίες για συνεχιζόμενη εκπαίδευση και η κοινωνικό-οικονομική κατάσταση βρέθηκε ότι επηρεάζουν πολύ ή πάρα πολύ τις διαπροσωπικές σχέσεις

Λέξεις κλειδιά: Διαπροσωπικές σχέσεις, επικοινωνία, νοσηλευτής, μονάδες εντατικής θεραπείας

Τις τελευταίες δεκαετίες, ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης αντιμετώπισης του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου αποτελεί η επείγουσα επαναιμάτωση του ισχαιμούντος μυοκαρδίου, με πρωτογενή αγγειοπλαστική. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η καταγραφή των χαρακτηριστικών των κριτηρίων επιλογής, της αντιμετώπισης με πρωτογενή αγγειοπλαστική και της έκβασης των ασθενών μετά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Υλικό – Μέθοδος: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 209 ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε πρωτογενή αγγειοπλαστική μετά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε φόρμα καταγραφής, η οποία διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες της μελέτης. Η στατιστική ανάλυση έγινε με την χρήση του στατιστικού πακέτου SPSS ver.17. Αποτελέσματα: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 209 ασθενείς εκ των οποίων το 82,8% (n=173) ήταν άνδρες. Η μέση ηλικία του μελετώμενου πληθυσμού ήταν τα 58,8± 13,1 έτη. Τα εισαγωγικά κριτήρια διάγνωσης που οδήγησαν σε κλήση της ομάδας του αιμοδυναμικού εργαστηρίου για την διενέργεια της πρωτογενούς αγγειοπλαστικής, αφορούσαν, ως προς το κύριο ενόχλημα, το 76,1% (n=159) των ασθενών με προκάρδιο άλγος και το 23,9% με δύσπνοια. Σχετικά με τα εισαγωγικά διαγνωστικά ηλεκτροκαρδιογραφικά κριτήρια, στο 41,6% (n=87) των ασθενών διαγνώστηκε πρόσθιο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος (Segment Elevation Myocardial Infarction STEMI), στο 41,6% (n=87) κατώτερο STEMI, στο 7,7% (n=16) πλάγιο STEMI, και στο 2,4% (n=5) οπίσθιο STEMI. Με διαταραχές επαναπόλωσης χαρακτηρίστηκε το 6,7% (n=14)., ενώ καταπληξία εκδήλωσε το 4,3% (n=9). Κατά την ανίχνευση των καρδιακών βιοχημικών δεικτών, παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση στις μέσες τιμές των αποτελεσμάτων του δείγματος που ελέγχθηκε κατά την εισαγωγή τους στο ΤΕΠ, όπως και περισσότερο αυξημένες στις δεύτερες μέσες τιμές που ελήφθησαν 4 ώρες μετά. Βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς που προσήλθαν στο τμήμα των επειγόντων εντός ωραρίου λειτουργίας, σε σχέση με εκείνους που προσήλθαν εκτός ωραρίου, όσον αφορά στην έκβαση. Βρέθηκε επίσης στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς που εκδήλωσαν καταπληξία σε σχέση με εκείνους που παρέμειναν αιμοδυναμικά σταθεροί. Συμπεράσματα Για τη σωστή και έγκαιρη διάγνωση του οξέως εμφράγματος του μυοκαρδίου, είναι απαραίτητα τόσο τα κλινικά, όσο και τα ηλεκτροκαρδιογραφικά και βιοχημικά κριτήρια. Τα συγκεκριμένα κριτήρια συμβάλλουν στην ταχεία ενεργοποίηση της ομάδας του αιμοδυναμικού εργαστηρίου για την επίτευξη πρωτογενούς αγγειοπλαστικής και φαίνεται ότι η 24 ωρη διαθεσιμότητα των νοσοκομείων αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την πορεία της υγείας των ασθενών

Λέξεις κλειδιά: Οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, αιμοδυναμικό εργαστήριο, πρωτογενής αγγειοπλαστική, έκβαση

Σήμερα υπάρχουν πολλές μέθοδοι αναλγησίας για τον πόνο του τοκετού με επικρατέστερη την επισκληρίδιο αναλγησία. Σκοπός: Η διερεύνηση των επιδράσεων της επισκληριδίου αναλγησίας στη διάρκεια του 1ου και του 2ου σταδίου τοκετού, στην εξέλιξη κι έκβασή του καθώς και ο συσχετισμός της με δημογραφικούς κι άλλους παράγοντες σε δείγμα πρωτοτόκων γυναικών. Υλικό-Μέθοδος: Αναδρομική μελέτη με λήψη στοιχείων από τα μητρώα τοκετού και τα ιστορικά γυναικών που γέννησαν στο «Ιπποκράτειο» Γ.Ν. Θεσσαλονίκης, από 1-1-2013 έως 30-9-2013. Καταγράφηκαν στοιχεία από 110 πρωτοτόκες γυναίκες χωρίς χρήση αναλγησίας κατά τον τοκετό (ομάδα ελέγχου) και 143 πρωτοτόκων με εφαρμογή επισκληριδίου αναλγησίας. Η επεξεργασία των δεδομένων έγινε με το λογισμικό πρόγραμμα SPSS 19.0 και το Microsoft Office Excel. Αποτελέσματα: Οι επίτοκες μεγαλύτερης ηλικίας επέλεξαν συχνότερα επισκληρίδιο αναλγησία κατά τον τοκετό τους (29,04± 5,3 έτη vs 25,24± 5,7 έτη, p=0,000). Η μέση χρονική διάρκεια του 1ου και του 2ου σταδίου τοκετού καθώς και η χρήση της ωκυτοκίνης ήταν στατιστικά αυξημένη στην ομάδα επισκληριδίου (p<0,05). Η συχνότητα εκτέλεσης της περινεοτομής βρέθηκε αυξημένη στην ομάδα ελέγχου (95% vs 70% για την ομάδα επισκληριδίου, p=0,000). Δεν υπήρξαν σημαντικές διαφοροποιήσεις στο Αpgar score των νεογνών. Συμπεράσματα: Η επισκληρίδιος αναλγησία παρατείνει τη διάρκεια του 1ου και του 2ου σταδίου τοκετού, χωρίς να επηρεάζει σημαντικά την έκβαση του τοκετού και χωρίς αρνητικές επιδράσεις στην κατάσταση των νεογνών

Λέξεις κλειδιά: Eπισκληρίδιος αναλγησία, τοκετός, πρωτοτόκες γυναίκες