Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 6, Αρ. 1 (2007): Ιανουάριος - Μάρτιος 2007

Το «Τριαδικό Σύνδρομο της αθλήτριας» αποτελεί μια παθολογική κατάσταση και αναφέρεται σε τρεις αλληλένδετες καταστάσεις: διατροφικές διαταραχές - αμηνόρροια - οστεοπόρωση. Η συχνότητα εμφάνισης του τριαδικού συνδρόμου έχει αυξηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια, καθώς όλο και περισσότερες αθλήτριες λαμβάνουν μέρος σε αγωνίσματα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να ανασκοπήσει τα ερευνητικά δεδομένα σχετικά με το «Τριαδικό Σύνδρομο της αθλήτριας» και να επισημάνει τη σπουδαιότητα του προβλήματος. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε βιβλιογραφικές αναζητήσεις, κυρίως από την ξένη βιβλιογραφία, καθότι το «Τριαδικό Σύνδρομο της αθλήτριας» έχει μελετηθεί εκτεταμένα μετά το 1990. Τα αποτελέσματα από την ανασκόπηση των σχετικών μελετών έδειξαν ότι οι αθλήτριες που πραγματοποιούν έντονα αθλητικά προγράμματα προετοιμασίας, στο πλαίσιο των οποίων το σωματικό βάρος αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την επιτυχία, συχνά παρουσιάζουν διατροφικές διαταραχές. Oι διαταραχές αυτές οδηγούν σε απορρύθμιση του άξονα υποθάλαμος - υπόφυση - ωοθήκη και ως αποτέλεσμα προκαλούν αμηνόρροια. Η αμηνόρροια υποθαλαμικής αιτιολογίας μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων. Η κρισιμότερη ηλικία για την ανάπτυξη αυτού του συνδρόμου είναι η εφηβεία, γιατί τότε λαμβάνει χώρα η ταχύτερη φάση ανάπτυξης του σκελετού. Συμπεράσματα: Η αγωγή υγείας που αποσκοπεί στην πρόληψη εμφάνισης του συνδρόμου, είναι επιτακτική. Η πρόληψη του «Τριαδικού Συνδρόμου της αθλήτριας» με την ενημέρωση και την έγκαιρη αναγνώριση των αθλητριών που ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου, μπορεί να μειώσει τις μακροπρόθεσμες καταστροφικές επιπτώσεις στην υγεία. Η παρακολούθησή τους από ομάδες ειδικών πρέπει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στο σχεδιασμό ενός προγράμματος προπόνησης και προετοιμασίας για υψηλές αθλητικές επιδόσεις.

Λέξεις κλειδιά: Τριαδικό Σύνδρομο της αθλήτριας, διατροφικές διαταραχές, αμηνόρροια, οστεοπόρωση

Το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης αναφέρεται στο αίσθημα της εξάντλησης και της απώ λειας του ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται από τους επαγγελματίες κατά την άσκηση της εργασίας τους. Οι επαγγελματίες υγείας ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση του συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης και της μη ικανοποίησης από την εργασία τους. Το σύνδρομο αποτελεί σοβαρό φαινόμενο με ποικίλες προεκτάσεις, καθότι μπορεί να οδηγήσει τους νοσηλευτές σε ψυχοσωματικά προβλήματα, συμπεριφορά κοινωνικής απομόνωσης που οφείλεται στην εργασία και σε νοσηλευτική φροντίδα χαμηλής ποιότητας. Σκοπός της παρούσης ανασκοπικής εργασίας ήταν να διερευνηθεί το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης των νοσηλευτών. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ανασκοπικών και ερευνητικών μελετών που εκπονήθηκαν σε διεθνές επίπεδο αλλά και στην Ελλάδα και αναφέρονταν στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης. Αποτελέσματα: Οι περισσότερες μελέτες εστιάζονται στο ρόλο του εργασιακού περιβάλλοντος των επαγγελματιών υγείας, ως το κυριότερο παράγοντα ανάπτυξης του συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, όπως η προσωπικότητα των νοσηλευτών, η βαρύτητα της κατάστασης των νοσηλευόμενων, η οργάνωση της Διοίκησης και οι σχέσεις με το υπόλοιπο προσωπικό. Επίσης, από τα αποτελέσματα της μελέτης φάνηκε η ανάγκη των νοσηλευτών να συμβουλεύονται κάποιο ειδικό, ο οποίος να ασχολείται με τα συναισθηματικά προβλήματα που προκύπτουν από την καθημερινή επαφή των νοσηλευτών με τους ασθενείς και τους συναδέρφους, ώστε να μπορεί να ελεγχθεί το στρες κατά την άσκηση του επαγγέλματος. Συμπεράσματα: Η πρώιμη αναγνώριση του συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης συνεισφέρει στην καλύτερη επαγγελματική συμπεριφορά και στην παροχή νοσηλευτικής φροντίδας υψηλής ποιότητας στους ασθενείς. Oι επαγγελματίες υγείας χρειάζονται γνώσεις και εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης.

Λέξεις κλειδιά: Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης, αποπροσωποποίηση, κυνισμός, επαγγελματίες υγείας

Η χρόνια λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας C (HCV) είναι μία από τις συχνότερα μεταδιδόμενες ασθένειες σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπολογίζεται πως περισσότεροι από 170 εκατομμύρια άνθρωποι διεθνώς έχουν μολυνθεί από τον HCV. Ο HCV είναι υπεύθυνος για το 70% των περιπτώσεων χρονίας ηπατίτιδας, το 60% των περιπτώσεων ηπατοκυτταρικού καρκίνου και το 30% των μεταμοσχεύσεων ήπατος. Η χρόνια ηπατίτιδα C απαιτεί την έγκαιρη θεραπευτική αντιμετώπισή της πριν προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στο ηπατικό παρέγχυμα (κίρρωση, ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα). Η θεραπεία αποσκοπεί: α) στην εκρίζωση του ιού από τον οργανισμό και στην επί μακρόν μετά το πέρας της θεραπείας διατήρηση μη ανιχνεύσιμων επιπέδων HCV-RNA στο αίμα του ασθενούς και β) στη σταθεροποίηση ή βελτίωση των ιστολογικών αλλοιώσεων στο ήπαρ. Η αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας C ξεκίνησε στη δεκαετία του 80' με την πολύμηνη χορήγηση ιντερφερόνης άλφα (IFN-α), ενώ μέσα σε λίγα χρόνια προστέθηκε στην αγωγή και η ριμπαβιρίνη. Ακολούθησε χρονικά η χρησιμοποίηση πεγκυλιωμένης ιντερφερόνης (PEG-IFN), μόνης ή σε συνδυασμό με ριμπαβιρίνη. Μία εις βάθος αναφορά της σύγχρονης θεραπευτικής προσέγγισης της χρόνιας ηπατίτιδας C περιλαμβάνει τις απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα: α) ποιοί ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C πρέπει να θεραπεύονται; β) ποιός είναι ο αναγκαίος κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος πριν την έναρξη της θεραπείας; γ) ποιά είναι η πλέον αποτελεσματική θεραπεία και ποιά η χρονική διάρκεια αυτής; και δ) ποιά είναι η καταλληλότερη προσέγγιση για την παρακολούθηση των ασθενών και τον έλεγχο της ανταποκρίσεως στην θεραπεία; Επίσης, δίδεται ιδιαίτερο βάρος στις σημαντικότερες ανεπιθύμητες ενέργειες της θεραπείας, καθώς σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν την αιτία τροποποίησης της αρχικής δοσολογίας ή ακόμα και διακοπής της θεραπείας.

Λέξεις κλειδιά: Χρόνια Ηπατίτιδα C, ιντερφερόνη, ριμπαβιρίνη

Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να εξετάσει τη δράση του πολωμένου φωτός, της υπέρυθρης ακτινοβολίας, στη διαδικασία επούλωσης χειρουργικού τραύματος κατά δεύτερο σκοπό σε επίμυες Wistar. Στην ραχιαία επιφάνεια του σώματος των ζώων δημιουργήθηκε χειρουργικό τραύμα διαστάσεων 2x2 cm2. Για την επιτυχία του σκοπού της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν δύο ομάδες από 20 αρένες επίμυες. Οι 20 επιμύες της πρώτης ομάδας απετέλεσαν την πειραματική ομάδα και τα τραύματα τους υποβάλλονταν σε 7 λεπτών καθημερινή ακτινοβόλιση με πολωμένο υπέρυθρο φως παραγόμενο από μηχάνημα εκπομπής BIOPTRON. Εις την δεύτερη ομάδα ελέγχου τα ζώα υποβαλλόταν εις την ίδια διαδικασία αλλά το μηχάνημα ήταν απενεργοποιημένο. Οι επιμύες θυσιάζονταν την 0, 5η , 10η , 15η , και 20η ημέρα, ακολουθούσε αφαίρεση του δέρματος της τραυματισμένης περιοχής. Οι διαστάσεις του τραύματος και η διαδικασία επούλωσης καθοριζόταν με τη μέθοδο της πλανιμετρίας και με ιστολογικές εξετάσεις. Βιοψίες πάρθηκαν από τους επιμύες που είχαν θανατωθεί με ευθανασία και έγιναν τα παρασκευάσματα για τις εξετάσεις. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πλανιμετρίας, υπήρχε επιτάχυνση της διαδικασίας επούλωσης στην πειραματική ομάδα, ενώ αύξηση παρατηρήθηκε στην διαδικασία επούλωσης και από τις ιστολογικές εξετάσεις, συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.

Λέξεις κλειδιά: υπέρυθρο πολωμένο φως, επούλωση τραύματος, ανάπλαση αγγείων, νέο-επιθηλιοποίηση

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των οικονομικών μεταναστών των Αλβανών και των οικογενειών τους στην Ελλάδα. Οι Αλβανίδες κατά την διάρκεια της κύησης απευθύνονται στα νοσοκομεία για την παρακολούθηση της κύησης τους και την παροχή μαιευτικής φροντίδας κατά τον τοκετό. Στην μελέτη αυτή το δείγμα αποτελούν 175 λεχωίδες Αλβανίδες που γέννησαν σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες αυτές δηλώνουν την ικανοποίηση τους από την προσφερόμενη μαιευτική φροντί- δα, αν και πολλές είχαν ελλιπή παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της κύησης και ένιωθαν φόβο κατά την είσο- δο τους στο νοσοκομείο.

Λέξεις κλειδιά: Μετανάστες, Αλβανοί, τοκετός, διακρίσεις

Ο όρος "νοσηλευτική" άρχισε κατά προφορικές μαρτυρίες να χρησιμοποιείται στον Ελληνικό νοσηλευτικό χώρο τις δεκαετίες του 1940-1950. Πλην όμως ο όρος συνέχιζε να μην είναι ευρέως γνωστός στην Ελληνική κοινωνία. Η αναζήτηση λοιπόν της εμφάνισης του στην Ελληνική λεξικογραφία έχει ενδιαφέρον για τους Έλληνες νοσηλευτές. Σκοπός: Η αναζήτηση του λήμματος "νοσηλευτική" στην ελληνική λεξικογραφία και εγκυκλοπαίδειες. Υλικό και Μέθοδος: Διενεργήθηκε Ιστορική Έρευνα για τη χρονική περίοδο 1833 – 2002. Εντοπίσθηκαν και μελετήθηκαν 60 λεξικά και εγκυκλοπαίδειες. Αποτελέσματα: Οι πρώτες εντοπισθείσες εκδόσεις είναι το "Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης" (Βιέννη 1836), το "Λεξικόν Εγκυκλοπαιδείας" (Σμύρνη 1864) και το "Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικόν" (Ελευθερουδάκης, Αθήνα 1890 –1891). Σε καμία από τις παραπάνω εκδόσεις δεν περιέχεται το λήμμα "νοσηλευτική". Τον 20ο αιώνα εντοπίσθηκαν οι εκδόσεις 54 λεξικών και εγκυκλοπαιδειών από το 1900 έως και το 1999. Στις περισσότερες από τις εκδόσεις αυτές δεν γίνεται αναφορά στο λήμμα "νοσηλευτική" που κάνει την εμφάνιση του, μόλις στη δεκαετία του '90, σε τρεις πηγές όπως στην "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα" (Αθήνα 1991), στο "Σύγχρονον Λεξικόν της Νεοελληνικής Γλώσσας" (Εκδόσεις Πατάκη 1991), στην επανέκδοση του "Ελληνικού λεξικού" Τεγόπουλου-Φυτράκη (1999) και στο "Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας" Μπαμπινιώτη (1998). Τον 21ο αιώνα εντοπίσθηκαν 2 λεξικά όπου το λήμμα "νοσηλευτική" δεν αναφέρεται, ενώ αναφορά του γίνεται στο "Το Μεγάλο Λεξικό της Δημοτικής" (Αφοι Μπουσνάκη Ο.Ε. 2002) και στην επανέκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη το 2002. Συμπεράσματα: Το λήμμα "νοσηλευτική" αρχίζει πλέον να περιλαμβάνεται στα λεξικά, απαιτείται όμως προσπάθεια από τους νοσηλευτικούς φορείς για την σωστή απόδοση της έννοιάς του στις παραπάνω εκδόσεις.

Λέξεις κλειδιά: Όρος "Νοσηλευτική", ελληνικά, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες