Το Βήμα του Ασκληπιού Τόμ. 21, Αρ. 1 (2022): Ιανουάριος - Μάρτιος 2022

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Η ουρολοίμωξη αποτελεί την λοίμωξη με την υψηλότερη επίπτωση κατ΄ έτος. Η συχνότητα εμφάνισής της εξαρτάται από το φύλο και την ηλικία, ενώ η κλινική εικόνα των ασθενών ποικίλει.

Σκοπός: Η παρουσίαση των κλινικών χαρακτηριστικών, των παραγόντων κινδύνου και των μεθόδων διάγνωσης της ουρολοίμωξης σε παιδιά ηλικίας 3 μηνών έως 5 ετών καθώς και σε ενήλικες άνδρες και γυναίκες.

Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε ανασκόπηση των μελετών που έχουν δημοσιευθεί από τις 01/01/2008 έως και τις 30/05/2019 στην αγγλική γλώσσα, στις βάσεις δεδομένων PubΜed και Science Direct με τις εξής λέξεις-κλειδιά: “UTI”, “urinary tract infection”, “diagnostic method*”, “woman”, “man”, “children”, “dipstick”, “detection”, “home test” και “detection devices”. Κριτήρια αποκλεισμού αποτέλεσαν οι μελέτες σε ζώα, η γλώσσα εκτός της αγγλικής και το είδος του άρθρου (γράμμα στον εκδότη, άρθρο σύνταξης και μελέτη περίπτωσης).

Αποτελέσματα: Από σύνολο των δημοσιευμένων μελετών, 28 τηρούσαν τα κριτήρια ένταξης.  Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα κλινικά χαρακτηριστικά και οι παράγοντες κινδύνου εξαρτώνται από το φύλο, την ηλικία και την κλινική εικόνα του ασθενούς. Οι τυπικές μέθοδοι διάγνωσης είναι οι δοκιμασίες με τη χρήση ειδικών ταινιών , η καλλιέργεια ούρων και η μικροσκοπία. Επιπρόσθετες μέθοδοι δείχνουν να είναι η κυτταρομετρία ροής, η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης  και o φθορισμός in situ υβριδισμός.

Συμπεράσματα: Η ουρολοίμωξη αποτελεί ένα πρόβλημα που απασχολεί παγκοσμίως την επιστημονική κοινότητα, σε ετήσια βάση και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνεται άμεση και σωστή διάγνωση προκειμένου να μην χάνεται χρόνος για τον ασθενή και ταυτόχρονα να αποφευχθεί η άσκοπη χρήση των αντιβιοτικών.

Λέξεις κλειδιά: ουρολοίμωξη, μέθοδοι διάγνωσης, κλινικά χαρακτηριστικά, παράγοντες κινδύνου

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το Σύστημα Περιβαλλοντικής Διαχείρισης εστιάζει στην αναγνώριση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των δραστηριοτήτων ενός Οργανισμού με σκοπό την επιτυχή διαχείρισή τους και τελικά τη βελτίωση της επίδοσής του στον τομέα αυτό. Τα νοσοκομεία είναι κατεξοχήν Οργανισμοί με σθεναρό περιβαλλοντικό ίχνος, καθώς για την παραγωγή και παροχή των υπηρεσιών δαπανώνται σημαντικές ποσότητες υλικών πόρων, ενώ ταυτόχρονα προκύπτουν και αναλόγως μεγάλες ποσότητες αποβλήτων.  

Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση, το πρότυπο εστιάζει στη διαχείριση των επικίνδυνων ιατρικών αποβλήτων, τον διαχωρισμό και ανακύκλωση ή επαναχρησιμοποίησή τους, όπου αυτό είναι εφικτό, τη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας και σπατάλης πόρων, τη διασφάλιση της ποιότητας του πόσιμου νερού και τη χρήση υλικών φιλικών προς το περιβάλλον.

Προκειμένου για την πραγματοποίηση των ορθών και αποδοτικών αυτών πρακτικών, απαραίτητη κρίνεται η εκπαίδευση του προσωπικού και η δέσμευση της ηγεσίας σε κατεύθυνση οικολογικής συνείδησης.

Λέξεις κλειδιά: Περιβαλλοντική υγεία, Σύστημα περιβαλλοντικής διαχείρισης, ISO 14001, Γενικό Νοσοκομείο Λιβαδειάς

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Τα όσπρια και τα δημητριακά είναι παρεξηγημένες ομάδες τροφίμων, σχετικά με την προάσπιση της υγείας του πληθυσμού. Σκοπός της εργασίας ήταν να γίνει μια σύντομη ανασκόπηση για το ρόλο της κατανάλωσης οσπρίων και δημητριακών στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, και να διερευνηθούν οι τυχόν μεταβολές στην κατανάλωση τους την περίοδο της πανδημίας από την COVID-19.

Μεθοδολογία: Συγχρονική, διαδικτυακή επιδημιολογική μελέτη που διεξήχθη το Δεκέμβριο 2020, μέσω συμπλήρωσης ανώνυμων ερωτηματολογίων. Συμμετείχαν 2135 άνδρες και γυναίκες, άνω των 17 ετών  από όλη την Ελλάδα.

Αποτελέσματα: To 25% (n=531) του δείγματος δήλωσε ότι αύξησε την κατανάλωση οσπρίων και δημητριακών την περίοδο της πανδημίας, το 12,54% (n=265) ότι την μείωσε και το 62,46% (n=1318) ότι δεν την μετέβαλε. Το 36,35% (n=776) δήλωσε ότι βελτίωσε προς το υγιεινότερο τις διατροφικές τους συνήθειες. Το 40,28% όσων άλλαξαν προς το καλύτερο, δήλωσε και ότι αύξησε την κατανάλωση οσπρίων και δημητριακών (p<0,001). Από την ανάλυση των στοιχείων βρέθηκε ότι δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της μεταβολής της κατανάλωσης των οσπρίων και των δημητριακών και της νόσησης από την COVID-19 (p=0,909).

Συμπεράσματα: Το ότι μόλις το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στην παρούσα έρευνα δήλωσε ότι άλλαξε προς το καλύτερο τις διατροφικές του συνήθειες, είναι ταυτόχρονα και ενθαρρυντικό και απογοητευτικό. Ενθαρρυντικό διότι κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να βελτιώσουν τη διατροφή τους, και ενδεχομένως την προφύλαξη τους έναντι της COVID-19, αλλά και απογοητευτικό διότι το  ποσοστό αυτό δεν είναι όσο υψηλό θα περίμενε κανείς να δει.

Λέξεις κλειδιά: Διατροφικές συνήθειες, όσπρια, δημητριακά, COVID-19, επιδημιολογική μελέτη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Καθώς η νοσηλευτική συνεχίζει να προάγει την υγειονομική περίθαλψη τον 21ο αιώνα, η τρέχουσα μετατόπιση των δημογραφικών στοιχείων, σε συνδυασμό με την διαφορετικότητα στην υγειονομική περίθαλψη και τις συνεχιζόμενες ανισότητες, θα απαιτούν τη συνεχή προσοχή και δράση μας.

Σκοπός: Η αντίληψη της διαφορετικότητας των νοσηλευτών στο εργασιακό περιβάλλον βάσει τριών θεμελιωδών αξόνων (καταγωγή, φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός) και πως οι διαστάσεις αυτές μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την υγεία των ασθενών αλλά και τις μεταξύ σχέσεις του προσωπικού.

Υλικό και Μέθοδος: Το δείγμα (Ν=106) αποτέλεσαν εργαζόμενοι νοσηλευτές σε κλινικές, μονάδες φροντίδας και κέντρα υγείας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ενώ ερευνητικό εργαλείο αποτέλεσε μη τυποποιημένο ερωτηματολόγιο σύμφωνα με τις ανάγκες της μελέτης με επιρροές από την Αγγλική εκδοχή του ερωτηματολογίου Transcultural Self-Efficacy Tool (TSET).

Αποτελέσματα: Τα ερευνητικά ερωτήματα απαντήθηκαν από άνδρες όπου αποτέλεσαν το 17.9% των ερωτηθέντων ενώ οι γυναίκες το 82.1%. Το 45.3% των ερωτηθέντων δήλωσε πως στο νοσοκομείο/κλινική που εργάζεται υποστηρίζονται οι διαφορές στην εθνικότητα και ακολούθως, στην αναπηρία με ποσοστό 29.2% και το φύλο (17.9%), ενώ ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί τη διαφορετικότητα που υποστηρίζεται λιγότερο από όλες με ποσοστό 7.5%. Επίσης, το 58.5% των ερωτηθέντων δήλωσε πως δεν έχουν νιώσει ποτέ να τους ασκείτε κριτική λόγω φύλου, ενώ 25.5% απάντησε πως αυτό έχει συμβεί. Παράλληλα, το 92.5% των δήλωσε πως θα πρέπει να δίνονται ίσες ευκαιρίες ανάμεσα στα δύο φύλα στον χώρο εργασίας. Σε ερώτηση αναφορικά με την συνεργασία, το 89.6% των ερωτηθέντων δήλωσε πως δεν νιώθει αμήχανα στο να συνεργαστεί με άτομα διαφορετικής καταγωγής από την δική του. Σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το 80.2% δήλωσε πως η σεξουαλικότητα του δεν επηρεάζει σε κανένα βαθμό την καθημερινότητα του ως επαγγελματία υγείας. Τέλος ο συντελεστής εσωτερικής συνέπειας ερωτηματολογίων Cronbach’s alpha ήταν 0.859.

Συμπεράσματα: Η διαφορετικότητα φέρνει νέες ιδέες και εμπειρίες και οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν ο ένας από τον άλλο. Η προσέλκυση διαφορετικών ιδεών και προοπτικών οδηγεί σε καλύτερη επίλυση προβλημάτων, ανοίγει διάλογο και προωθεί τη δημιουργικότητα. Αυτή η αυξημένη ανάγκη ενίσχυσης της ποικιλομορφίας στη νοσηλευτική δεν είναι νέα για το επάγγελμα. Η αξία της διαφορετικότητας ισχύει και για τον πολιτισμό μας.

Λέξεις κλειδιά: Διαφορετικότητα, νοσηλευτές, ισότητα, φροντίδα υγείας, χώρος εργασίας

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Η αρτηριακή υπέρταση αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις της σύγχρονης εποχής και οι γνώσεις σχετικά με αυτήν μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη και αντιμετώπισή της. Διάφοροι παράγοντες επιδρούν και επηρεάζουν τις γνώσεις των ατόμων σχετικά με την υπέρταση, σχετιζόμενοι κυρίως με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά και το οικογενειακό ιστορικό του πληθυσμού.

Σκοπός: Η διερεύνηση των γνώσεων σχετικά με την υπέρταση και τους προσδιοριστικούς παράγοντες σε άτομα στην κοινότητα.

Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε συγχρονική μελέτη σε δείγμα ευκολίας 230 ατόμων που επισκέφθηκαν Κέντρα Υγείας της 1^ης Περιφέρειας Αττικής. Οι γνώσεις σχετικά με την υπέρταση μετρήθηκαν με τη χρήση του ερωτηματολογίου Hypertension Knowledge-Level Scale (HK-LS) που λαμβάνει την τιμή 22 ως μέγιστη. Τα χαρακτηριστικά που καταγράφηκαν ως πιθανοί προσδιοριστές ήταν το φύλο, η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση, το εκπαιδευτικό επίπεδο, η εργασία, η ασφαλιστική κάλυψη, το ατομικό και οικογενειακό ιατρικό ιστορικό, η συχνότητα μέτρησης της αρτηριακής πίεσης και η οικονομική κατάσταση. Η στατιστική ανάλυση πραγματοποιήθηκε με τη χρήση του SPSS v.25.

Αποτελέσματα: Η μέση τιμή της συνολικής βαθμολογίας βρέθηκε 17,60±2,49. Οι διμεταβλητές αναλύσεις έδειξαν πως, στη συνολική κλίμακα είχαν μεγαλύτερη βαθμολογία εκείνοι με οικογενειακό ιστορικό υπέρτασης (p < 0,001), οικογενειακό ιστορικό καρδιαγγειακών νοσημάτων (p = 0,04) και εκείνοι οι οποίοι ήταν απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (p < 0,001). Η πολλαπλή γραμμική παλινδρόμηση έδειξε ότι το οικογενειακό ιστορικό υπέρτασης και η τριτοβάθμια εκπαίδευση προβλέπουν σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο τη συνολική βαθμολογία. Αντίθετα, η μη τακτική μέτρηση της αρτηριακής πίεσης αποτελεί αρνητικό προβλεπτικό παράγοντα της συνολικής βαθμολογίας. Το μοντέλο φάνηκε να εξηγεί το 15% της συνολικής μεταβλητότητας (R²=0,15, p=0,007).

Συμπεράσματα: Το επίπεδο των γνώσεων για την υπέρταση ήταν αρκετά υψηλό. Στη μελέτη διαπιστώθηκε ότι οι χαμηλότερου εκπαιδευτικού επιπέδου συμμετέχοντες, τα άτομα χωρίς οικογενειακό ιστορικό υπέρτασης και καρδιαγγειακών νοσημάτων και τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας είχαν λιγότερες γνώσεις για την υπέρταση. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα λοιπόν, πρέπει να επικεντρωθούν στην αύξηση των γνώσεων των ατόμων που ανήκουν στις παραπάνω ομάδες.

Λέξεις κλειδιά: Υπέρταση, γνώσεις, προσδιοριστές, κοινότητα

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Το ΟΕΜ είναι μια απειλητική  για την ζωή εκδήλωση, η οποία χρήζει άμεσης αναγνώρισης και διαχείρισης και προϋποθέτει την έγκαιρη προσέλευση των ασθενών στο νοσοκομείο.

Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν η αναζήτηση των παραγόντων που σχετίζονται με την προνοσοκομειακή καθυστέρηση από την έναρξη των συμπτωμάτων μέχρι την άφιξη στο νοσοκομείο των ασθενών με ΟΕΜ.

Υλικό και Μέθοδος: Πρόκειται για  συγχρονική περιγραφική μελέτη. Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 119 ασθενείς με ΟΕΜ, οι οποίοι διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες: στην πρώτη ομάδα εντάχθηκαν οι ασθενείς που έφτασαν στο νοσοκομείο τις πρώτες δύο ώρες από την έναρξη των συμπτωμάτων και στην δεύτερη ομάδα οι ασθενείς που προσήλθαν μετά τις δύο πρώτες ώρες. Η συλλογή των δεδομένων έγινε με προσωπική συνέντευξη με βάση ειδικό ερωτηματολόγιο.

Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος προνοσοκομειακής καθυστέρησης ήταν 4 ώρες και 41 λεπτά. Το 82,4% (n=98) των ασθενών έφτασε μετά τις δύο πρώτες ώρες από την έναρξη των συμπτωμάτων. Καθυστέρηση μεγαλύτερη των δύο ωρών παρατηρήθηκε στους ασθενείς με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (διάρκεια σπουδών <9 ετών)(p= 0,008), σ΄ αυτούς που κατά την διάρκεια των συμπτωμάτων τους δεν υπήρχε κάποιο άλλο άτομο παρόν στο επεισόδιο (p==0,003),  σε αυτούς που χρησιμοποίησαν ιδιωτικό μέσο μεταφοράς (p== 0,001), σ΄ αυτούς που η διαμονή τους ήταν εκτός Αθήνας (p==0,049) και σ’ αυτούς που ο τόπος διαμονής από το νοσοκομείο ήταν μεγαλύτερη των 10 χιλιομέτρων (p=<0,001). Πιο γρήγορη προσέλευση είχαν ασθενείς οι οποίοι αναγνώρισαν ότι τα συμπτώματα προέρχονται από την καρδιά (p=0,025).  Από την λογιστική παλινδρόμηση παρατηρήθηκε ότι το κάπνισμα (p==0,048) και το θετικό οικογενειακό ιστορικό καρδιαγγειακών παθήσεων (p==0,021) συντέλεσε στην πιο γρήγορη αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.

Συμπεράσματα: Η προνοσοκομειακή καθυστέρηση των ασθενών με ΟΕΜ παραμένει εκτός των καθορισμένων χρονοδιαγραμμάτων. Παράγοντες όπως η απόσταση από το νοσοκομείο, το αρνητικό οικογενειακό ιστορικό και η απουσία καπνίσματος  σχετίζονται με καθυστερημένη προσέλευση στο νοσοκομείο.

Λέξεις κλειδιά: Οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, προνοσοκομειακή καθυστέρηση, καθυστέρηση θεραπείας, παράγοντες καθυστέρησης

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Η χρήση τοπικών παραγόντων και επιθεμάτων στη φροντίδα των εγκαυμάτων έχει ως στόχο την προστασία της επιφάνειας του τραύματος, τη διατήρηση ενός υγρού περιβάλλοντος και την ενίσχυση της επούλωσης.

Σκοπός: Η ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας για τη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας των σκευασμάτων και επιθεμάτων τοπικής φροντίδας των εγκαυμάτων στην επούλωση και τις λοιμώξεις.

Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε αναζήτηση της βιβλιογραφίας στη βάση δεδομένων PUBMED με τους όρους (burn) and (topical therapy OR topical agents OR topical antiseptics). Η αναζήτηση αφορούσε τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες με χρονικό όριο δεκαετίας και συνολικά συμπεριελήφθησαν 11 μελέτες.

Αποτελέσματα: Τα επιθέματα Aquacel® Ag, τα επιθέματα με μέλι, η βαζελίνη, η κρέμα Centiderm και η Aloe Vera σχετίστηκαν με μικρότερο χρόνο επούλωσης ή/και μικρότερο χρόνο επανεπιθηλίωσης της εγκαυματικής βλάβης έναντι άλλων επιθεμάτων ή της κρέμας με αργυρούχο σουλφαδιαζίνη. Επίσης, βρέθηκε ότι αποτελεσματικοί παράγοντες στην επούλωση εγκαυμάτων είναι η αλοιφή Moist Exposed Burn Ointment, το Fufang Xuelian Burn Ointment, η υδρογέλη rhGM-CSF και η τοπική θεραπεία με ηπαρίνη. Σε εγκαύματα από ακτινοβολία βρέθηκε ότι η τοπική εφαρμογή πεντοξυφυλλίνης και μελιού σχετίζεται με ταχύτερη επούλωση, λιγότερο πόνο και βελτίωση της κίνησης έναντι της συνήθους θεραπείας. Οι παράγοντες που σχετίστηκαν με σημαντικά μικρότερη συχνότητα εμφάνισης λοιμώξεων των εγκαυμάτων σε σχέση με την ομάδα ελέγχου ήταν το μέλι, η υδρογέλη με rhGM-CSF και το Centiderm.

Συμπεράσματα: Παρότι η αργυρούχος σουλφαδιαζίνη αποτελεί θεραπεία εκλογής για τη φροντίδα εγκαυμάτων δευτέρου βαθμού, φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλοι τοπικοί παράγοντες, που έχουν δείξει ικανοποιητική αποτελεσματικότητα και σχετίζονται με προαγωγή της επανεπιθηλιοποίησης και επούλωσης και προστασία από τις λοιμώξεις αυξάνοντας τις θεραπευτικές επιλογές στην κλινική πράξη.

Λέξεις κλειδιά: Έγκαυμα, τοπικοί παράγοντες, τοπικά αντισηπτικά, τοπική θεραπεία, αντιμικροβιακοί παράγοντες

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια νόσος που σχετίζεται με σοβαρές επιπλοκές, όπως το σύνδρομο διαβητικού ποδιού. Βασικός σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στην ύπαρξη συνδρόμου διαβητικού ποδιού και της κοινωνικής ζωής των ασθενών, της ποιότητας της ζωής τους και του άγχους/ κατάθλιψης.

Μεθοδολογία: Ως καταλληλότερο είδος για την απάντηση των στόχων που τέθηκαν κρίθηκε η συστηματική ανασκόπηση. Για την υλοποίησή της, διεξήχθη ενδελεχής αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων Pubmed και Google Scholar, με τη χρήση συγκεκριμένων λέξεων – κλειδιών: “diabetic foot”, “social isolation”, “anxiety”, “depression” σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Οι εργασίες που επιλέχθηκαν ήταν δημοσιευμένες στην αγγλική γλώσσα, και έπρεπε να έχουν δημοσιευθεί μετά το 2015, ενώ απορρίφθηκαν όσες έρευνες ήταν ανασκοπήσεις και μετα – αναλύσεις. Από τις 689 έρευνες που πληρούσαν τα αρχικά κριτήρια χρησιμοποιήθηκαν μόνο οι 11.

Αποτελέσματα: Βρέθηκαν και αναλύθηκαν 4 μελέτες που αφορούσαν την κοινωνική απομόνωση, 4 που φορούσαν την ποιότητα ζωής, και 3 που αφορούσαν το άγχος και την κατάθλιψη. Οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη αναπτύσσουν πολυάριθμες σοβαρές επιπλοκές λόγω της νόσου τους. Επίσης, άτομα με μεγαλύτερα επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερη πιθανότητα ανάπτυξης έλκους στο πόδι, ενώ η ανάπτυξη έλκους και η κοινωνική απομόνωση σχετίζονται με υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας, ιδίως μεταξύ των ασθενών με διαβήτη τύπου 2.

Συμπεράσματα: Tο σύνδρομο διαβητικού ποδιού είναι μια σοβαρή επιπλοκή του διαβήτη με επικείμενη χαμηλή ποιότητα ζωής, αυξημένα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης και αυξημένη μακροπρόθεσμη θνησιμότητα. Παράλληλα, η κοινωνική απομόνωση φαίνεται να αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα πρόβλεψης της μακροχρόνιας θνησιμότητας και του συνδρόμου διαβητικού ποδιού.

Λέξεις κλειδιά: Διαβητικό πόδι, άγχος, κατάθλιψη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εισαγωγή: Είναι ευρέως γνωστό ότι η μεγάλη ετερογένεια στη σήψη αποτελεί τροχοπέδη στην έρευνα, δημιουργώντας μεγάλη σύγχυση στην ιατρική κοινότητα όσον αφορά στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων. Για αυτό γίνονται συνεχώς προσπάθειες κατηγοριοποίησης της σήψης σε υποτύπους ασθενών που μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά.

Σκοπός: Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να πραγματοποιήσει μία συστηματική ανασκόπηση όσον αφορά υποκατηγορίες ασθενών με σήψη, οι οποίες επισημαίνονται στη βιβλιογραφία ως υποφαινότυποι, υποκατηγορίες, υποομάδες και ενδότυποι ώστε να εξακριβώσει αν η κατηγοριοποίηση αυτή βελτιώνει την τελική έκβαση στη σήψη.

Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε αναζήτηση στη βάση δεδομένων MEDLINE (Pubmed) με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς της λέξης «σήψη» με τις λέξεις «υπότυποι», «υποφαινότυποι», «φαινότυποι», «υποκατηγορίες», «υποομάδες», «συστάδες» και «ενδότυποι».

Αποτελέσματα: Από την αναζήτηση προέκυψαν 13 άρθρα από τα οποία τα 9 αφορούσαν υποτύπους σήψης βάσει κλινικών και εργαστηριακών μεταβλητών και τα 4 αφορούσαν ενδοτύπους σήψης μέσω ανάλυσης του γονιδιώματος και μεταγραφώματος.

Συμπεράσματα: Η σήψη χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλομορφία, για αυτό η έρευνα κατευθύνεται σε υπο-ταξινόμηση της νόσου με τη μορφή υποτύπων. Στόχος είναι οι υπότυποι να ανοίξουν νέους ορίζοντες όσον αφορά την κατανόηση της παθοφυσιολογίας της νόσου αλλά και την ανεύρεση πιο στοχευμένης θεραπείας.

Λέξεις κλειδιά: σήψη, ετερογένεια, υπότυποι, ενδότυποι