Οι Κλινικές Κατευθυντήριες Οδηγίες ως το βασικό κριτήριο για τη θεμελίωση του «Σφάλματος» στην Ιατρική Ευθύνη: Πλεονεκτήματα, προβλήματα και προτάσεις

Στην πλειονότητα των έννομων τάξεων, το σφάλμα αποτελεί το θεμελιώδες κριτήριο για τη θεμελίωση της ιατρικής ευθύνης. Η αξιολόγηση της συμπεριφοράς του ιατρού για την εδραίωση ή την απόρριψη του σφάλματος βασίζεται στο απαιτούμενο πρότυπο επιμέλειας που καθιερώνεται από τη νομοθεσία. Εξαιτίας της εγγενούς αοριστίας της έννοιας του σφάλματος, τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν δυσκολίες να επιλύσουν τις σχετικές υποθέσεις και οι ιατροί δεν γνωρίζουν τι ακριβώς απαιτεί ο νόμος από αυτούς. Αυτό έχει οδηγήσει στη συζήτηση σχετικά με την ανάγκη να διευκρινιστεί περαιτέρω η έννοια του σφάλματος και να υιοθετηθούν πιο συγκεκριμένα πρότυπα επιμέλειας. Πράγματι, κάποιοι υποστηρίζουν πως ο νόμος θα πρέπει να λάβει υπόψη τις κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες καθιστώντας τις το απαιτούμενο σε κάθε περίπτωση πρότυπο επιμέλειας. Παρά τα πλεονεκτήματα ενός προτύπου επιμέλειας βασισμένου σε αυτές, τα προβλήματα που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη προσέγγιση είναι σημαντικά και σίγουρα εμποδίζουν την εφαρμογή της προς το παρόν. Το άρθρο καταλήγει με κάποιες προτάσεις που αποδεικνύουν πως θα πρέπει να γίνουν πολλά βήματα ακόμα, προτού οι κατευθυντήριες οδηγίες αποτελέσουν το θεμελιώδες κριτήριο διαπίστωσης του ιατρικού σφάλματος

Λέξεις κλειδιά: Ιατρική, ευθύνη, σφάλματα, λάθη, κατευθυντήριες, οδηγίες