Διερεύνηση γνώσεων νοσηλευτών ως προς την Υπέρταση

Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση των γνώσεων των νοσηλευτών ως προς την Υπέρταση. Υλικό και μέθοδος: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν άτομα από όλες τις βαθμίδες του νοσηλευτικού προσωπικού. Για τη συλλογή των στοιχείων χρησιμοποιήθηκε ειδικά διαμορφωμένο ερωτηματολόγιο, το οποίο εκτός από τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων, περιελάμβανε μεταβλητές που αφορούσαν στις γνώσεις για την Υπέρταση. Αποτελέσματα: Από τα 360 άτομα που πήραν μέρος στη μελέτη, το 88% ήταν γυναίκες και η μέση ηλικία του δείγματος ήταν 36,1 έτη. Ως προς τις γνώσεις των συμμετεχόντων, το 11,2% ανέφερε, ότι γνώριζε κάποιον αρμόδιο οργανισμό που να εκδίδει κατευθυντήριες οδηγίες για την Υπέρταση. Το 39,3% του δείγματος ανέφερε σωστά τα όρια της αρτηριακής πίεσης και μόνον 3 στους 10 νοσηλευτές γνώριζαν, ότι η Υπέρταση στους ενήλικες είναι κυρίως ιδιοπαθής. Το 95,2% και το 85,9% των συμμετεχόντων γνώριζε, ότι η Υπέρταση έχει καταστροφική επίδραση στην καρδιά και στον εγκέφαλο, αντίστοιχα. Το 65,7% εκτιμούσε λανθασμένα ως ασθενή «υψηλότερου» κινδύνου, εκείνον που έχει τιμή αρτηριακής πίεσης 160/95 mmHg και 2 επιπρόσθετους παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου. Το 78,1% των γνώριζε, ότι για τη θεραπεία της Υπέρτασης απαιτείται αρχικά διαιτητική αγωγή και στη συνέχεια φαρμακευτική αγωγή. Tο 96,3% γνώριζε, ότι απαιτείται διακοπή καπνίσματος και το 59,9% ότι απαιτείται περιορισμός των γλυκών και λιπαρών τροφών. Ως προς τη φαρμακευτική αγωγή, το 52,0% γνώριζε, ότι η πλειοψηφία των υπερτασικών ρυθμίζεται ικανοποιητικά με τη λήψη περισσοτέρων του ενός αντιυπερτασικών φαρμάκων. Το 43,1% γνώριζε, ότι σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη ή χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, η αρτηριακή πίεση πρέπει να είναι <130/80 mmHg. Το 69,4% γνώριζε, ότι ένας ικανοποιητικά ρυθμισμένος υπερτασικός ασθενής πρέπει να επισκέπτεται το γιατρό του κάθε 3-6 μήνες. Συμπεράσματα: Τα ευρήματα της παρούσης έρευνας έδειξαν ότι το νοσηλευτικό προσωπικό γνώριζε τις βλάβες που μπορούν να προκληθούν από την Υπέρταση και τις βασικές αρχές της διαιτητικής και φυσικής αγωγής των υπερτασικών ασθενών, ωστόσο παρατηρήθηκε έλλειμμα γνώσεων ως προς την αιτιοπαθολογία και τα διαγνωστικά όρια της Υπέρτασης, την εκτίμηση του καρδιαγγειακού κίνδυνου που διατρέχουν οι υπερτασικοί και τη φαρμακευτική θεραπεία της Υπέρτασης. Τέλος, υψηλό ποσοστό του δείγματος αγνοούσε την ύπαρξη κατευθυντήριων οδηγιών για την Υπέρταση. Για τη βελτίωση των γνώσεων των νοσηλευτών ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στη συνεχιζόμενη επαγγελματική εκπαίδευση.

Λέξεις κλειδιά: Υπέρταση, παράγοντες κινδύνου, θεραπεία, πρόληψη, κατευθυντήριες οδηγίες