Στο παρόν άρθρο εξετάζονται οι νέες μορφές μητρότητας, όπως προκύπτουν από το Ν. 3089/2002 με τίτλο «Ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή», η ψήφιση του οποίου αποτελούσε αναγκαιότητα για την ελληνική έννομη τάξη λόγω της εξέλιξης των σύγχρονων μεθόδων ιατρικής υποστήριξης. Συγκεκριμένα, εξετάζονται οι όροι επιτρεπτού της τεχνητής γονιμοποίησης, όπως αναφέρονται πια στον ισχύοντα αστικό κώδικα, ο νέος θεσμός της μεταθανάτιας (post mortem) τεχνητής γονιμοποίησης, ο επίσης νέος θεσμός της υποκατάστατης ή παρένθετης μητρότητας (δανεισμός μήτρας), η κατοχύρωση της ανωνυμίας των τρίτων προσώπων-δοτών γενετικού υλικού και, τέλος, η εισαγωγή στο ελληνικό δίκαιο του ένδικου βοηθήματος της προσβολής της μητρότητας. £πίσης, επιχει- ρούνται παράλληλες αναφορές στις επικρίσεις που δέχθηκε ο νόμος αυτός και στη διχογνωμία μεταξύ των νομικών, η οποία προκλήθηκε από την έναρξη της ισχύος του. Τέλος, θα προβληματιστούμε με τα ανυπέρβλητα ίσως εμπόδια που ενδέχεται να προκαλέσει στο μέλλον η εφαρμογή του εν λόγω νόμο.
Λέξεις κλειδιά: Υποκατάστατη μητρότητα, ιατρική υποστήριξη, τεχνητή γονιμοποίηση
Αυτό το έργο έχει άδεια χρήσης βάσει του Creative Commons. Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση 4.0 Διεθνές.
Το Βήμα του Ασκληπιού