Έκτρωση μετά από βιασμό: ηθικός προβληματισμός και διαλογική αντιπαράθεση

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η παρούσα εργασία στόχο έχει, να εξετάσει τα ηθικά διλήμματα που παρουσιάζονται κατά την επιθυμία για έκτρωση μετά από βιασμό.

Σε περίπτωση βιασμού, η γυναίκα εξαναγκάζεται να υποστεί περαιτέρω ψυχολογική βλάβη κυοφορώντας προϊόν βίας και όχι συναίνεσης. Όμως, σε περίπτωση βιασμού η τυχόν επακόλουθη έκτρωση τιμωρεί ουσιαστικά το αγέννητο παιδί που δεν διέπραξε κανένα έγκλημα. Αντίθετα, ο δράστης θα έπρεπε να τιμωρηθεί, όχι το κύημα.

Σε περίπτωση αιμομιξίας, η γυναίκα που έμεινε έγκυος από συγγενικό της  πρόσωπο, είναι πολύ πιθανόν, να φέρει στον κόσμο τερατογενές κύημα, το οποίο θα υποφέρει σε όλη του τη ζωή. Επομένως η έκτρωση προτείνεται ως ‘θεραπευτική λύση’. Ο αντίλογος είναι ότι κίνδυνος γενετικών ανωμαλιών, υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) και σε συναινετικές εγκυμοσύνες. Θα έπρεπε λοιπόν να θανατώνονται μέσω της έκτρωσης όλα αυτά τα κυήματα με κάποια γενετική ανωμαλία;

Συμπερασματικά, σε περίπτωση βιασμού, το κύημα ή το παιδί, δεν είναι το σύμβολο μιας πράξης αγάπης, αλλά το σύμβολο μιας πράξης βίαιης, μια ζωντανή ανάμνηση του απάνθρωπου συμβάντος και τροχοπέδη στην ψυχική λύτρωση του θύματος. Η επιλογή της έκτρωσης φαίνεται ίσως να είναι η δίοδος για τη συνέχιση της πορείας της ζωής της γυναίκας-θύματος. Όμως, από ηθικής πλευράς, η έκτρωση μετά από βιασμό δεν είναι δικαιολογημένη γιατί ουσιαστικά ‘τιμωρείται’ το αθώο θύμα και όχι ο θύτης.

Λέξεις κλειδιά: έκτρωση, βιασμός, ηθικά διλλήματα